ସ୍ୱପ୍ନ ର ଦୁନିଆ

ପର କି ଆପଣା ଦୁନିଆରେ ନାହିଁ    

      ସଭିଏଁ ତାଙ୍କରି ସୃଷ୍ଟି 

ପର ବି ଆପଣା ଲାଗିବ ସହଜେ 

        ବଦଳାଇ ଦେଲେ ଦୃଷ୍ଟି ।

ଶତ୍ରୁ କି ମିତ୍ର ଜନ୍ମ ରୁ ନଥାଏ 

         ମଣିଷ ଅର୍ଜଇ ଏଠି,

କର୍ମ ଓ ବଚନ ସବୁ ପାଇଁ ଦାୟୀ 

         ସୁନା ବି ହୁଅଇ ମାଟି ।

ଏହି ବଚନ ରେ ଅଛି ବି ଅମୃତ 

         ଅଛି ହଳାହଳ ବିଷ,

କହି ତ ଜାଣିଲେ କଥା ଯେ ସୁନ୍ଦର 

        ଭାଙ୍ଗେ ଅଭିମାନ ରୋଷ ।

ମଧୁର ବଚନ ହୃଦୟ ଜିଣଇ 

        ଶତ୍ରୁ ବି ହୁଅଇ ମିତ୍ର, 

କଟୁ କଥା ପାଇଁ ସଂସାର ଭାଙ୍ଗଇ 

        କିବା ପତ୍ନୀ କିବା ପୁତ୍ର ।

ବାପା, ମା, ଭାଇ, ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ୱଜନ 

         ନାମ କିଛି ସମ୍ପର୍କର 

ସମଗ୍ର ମାନବ ଜାତିଟା ଆମରି

         ପିତା ଯେ ପରମେଶ୍ୱର ।

ସଭିଏଁ ଆମେରେ ଅମୃତ ସନ୍ତାନ 

         ଅମୃତ ହେଉ ଯେ ଭାଷା 

ପରମ ପିତା ଙ୍କ ସନ୍ତାନ ବୋଲି 

          ଦୂର ହେଉ ରାଗ, ହିଂସା।

ଆସିଥିଲେ ଏକା ଯିବାବି ତ ଏକା

           କିଛି ସାଥେ ନେବା ନାହିଁ, 

ମନେ ରଖି ଥିବେ ପରିଚିତ ଯେତେ 

           ବଚନ ପଦିଏ ପାଇଁ ।