ରସିକ ନାଗର କଳା କହ୍ନେଇଁ

ଏଡେ ରସିକ ତୁ କାଳିଆ ନାଗର

ଆଖିରେ ଜଜ୍ଜଳ ଦେଇଛୁ ବୋଳି

ରାଧାରାଣୀଙ୍କୁ ତୁ ବାରତା ଦେଇଛୁ

ଆସିବେ କୁଞ୍ଜକୁ କରିବୁ କେଳି I

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ହାତ ଧରିଅଛି ସିନା

ତୋ ନାମେ ସିନ୍ଦୁର ପିନ୍ଧୁଛି ରାଈ

ଆଇନା ଦେଖି ସେ ସଜେଇ ହେଉଛି

ମୁହଁ ତା ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ କି ନାହିଁ I

ଦେହ ସିନା କଳା ମନ ତୋ ରଙ୍ଗୀନ

ଆଖି ଦୁଇଟି ତୋ ଭାରି ସୁନ୍ଦର

ସେ ଆଖିକୁ ଦେଖି ମନ ଯାଏ ଲାଖି

ତୋ ପାଇଁ ସୁନ୍ଦର ଗୋପ ନଗର I

ଗୋପପୁର ବାଳୀ ତୋ ପ୍ରେମେ ପାଗଳ

ଘର ପରିବାର ଯାଆନ୍ତି ଭୁଲି

ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ ତୋ ପାଖେ ଆସନ୍ତି

କୁଞ୍ଜବନେ ତୋର କରନ୍ତି କେଳି I

ସଭିଙ୍କର ମନେ ଆସ୍ଥାନ ଜମାଇ

ରାଧାରାଣୀଙ୍କୁ ତୁ କରିଲୁ ପ୍ରେମ

ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଯୁଗଳ ମୂରତି

ଦର୍ଶନେ ମିଳଇ ଅମୃତ ଧାମ I

ହେ ଦ୍ୱାରକାଧିଶ ବସୁଦେବ ସୁତ

ଲୀଳାମୟ ତୁମ ଲୀଳା ଅପାର

କରୁଣା ନେତ୍ରରେ ଚାହିଁଥିବ ଟିକେ

ପ୍ରଣାମ ଘେନିବ ହେ ବଂଶୀଧର I