ରଙ୍ଗ

ନୀଳାମ୍ବୁର ସବୁତକ ନୀଳ 

ନିଅଣ୍ଟ ପଡିବ,

ନୀଳକାନ୍ତ ମଣିର ଔଜ୍ଜ୍ଵଲ୍ୟ

ମଉଳା ଦିଶିବ, 

ତୁମର ସେ ନୀଳପୟରର

ଏକ ଧୂଳିକଣା ପାଖରେ

ହେ ନୀଳମଣି ! 

ତୁମର ସେ ନୀଳିମାରୁ ଅଣୁଟିଏ ଆଣି

ଭରିଦିଅ ମୋ ନୈବେଦ୍ୟ ଥାଳିରେ ।

ଉଦିତ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ରକ୍ତିମ ପସରା

ଲାଜେଇ ଝାଉଁଳି ଯିବ

ଗୋଟାପଣେ ଫିକା ପଡିଯିବ

ଲାଲିମାକୁ ଦେଖି ରଙ୍ଗା ଅଧରରେ,

ହେ ମୁକୁନ୍ଦ !

ତହିଁରୁ ବୁନ୍ଦାଏ ନାଲି ରଙ୍ଗ

ଅଜାଡି ଦିଅ ମୋ ନୈବେଦ୍ୟ ଥାଳିରେ ।

ଉଆଁସର ବହଳ ଅନ୍ଧାର

ଅଦୄଶ୍ୟ ହୋଇଯାଏ

ତୁମର ସେ ଧାରେ ଅଞ୍ଜନରେ,

ହେ କୄଷ୍ଣ କେଶବ !

ସେଥିରୁ ଚିମୁଟାଏ କଳା ରଙ୍ଗ

ରଖିଦିଅ ମୋ ନୈବେଦ୍ୟ ଥାଳିରେ ।

ସୁରୂଯମୁଖୀ ଓ ହଳଦୀ ବସନ୍ତ 

ତାଠାରୁ ପାଟ ପୀତାମ୍ବରୀ ରଙ୍ଗ ସହସ୍ର ଉନ୍ନତ

ଆହେ ପୀତବାସ ! 

ତହୁଁ ଦେବ ରଙ୍ଗ ବୁନ୍ଦେ 

ମୋ ନୈବେଦ୍ୟ ଥାଳିରେ ।

ଆଉ ଅଧିକ ଲୋଡିବିନି ରଙ୍ଗ

କେବଳ ଖୋଜିବି କୄଷ୍ଣ ଶ୍ଵେତ ଦୁଇ ହଳ ପଦ

ମୋ ନୟନ ନୀରରେ ଧୋଇଦେଇ

ନୈବେଦ୍ୟ ଥାଳିରୁ ମୁଠାଏ ରଙ୍ଗ ନେଇ

ତୁମ ଯୁଗଳ ମୂରତି ପୟରେ ଲଗେଇ ଦେଇ

ମାଗି ନେବି ଆଶିଷରୁ ଧାରେ

ଏ ସାରା ଜଗତକୁ ରଙ୍ଗେଇ ଦେବାକୁ

ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ପ୍ରେମର ଛୁଆଁରେ

ଆଜିର ଏ ରଙ୍ଗ ପରବରେ।