ରାସ୍ତା

ପତା ମୁଦିଲେ ରାତି,ଖୋଲିଲେ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ -

ମାଳ ମାଳ ମଣିଷଙ୍କ ଭିଡ଼ ଭିତରେ

କେହି ପଢିନାହିଁ

ଝୁଲୁଥିବା ଛାଇର ଏଲିଜି,

ସକାଳ ପାହିବା ପୂର୍ବରୁ ଋତୁମତୀ ନା ମୃଗତୃଷ୍ନା -

ଆବର୍ତ୍ତନ କକ୍ଷ

ବିବର୍ତ୍ତନ ଢେଉ ପାଖେ

'ମୁଁ' ପୁଣି 'ମୁଁ' ହେଇଯିବି

'ତୁ' ଥିବୁ ପ୍ରତିଶୃତି ଏକାନ୍ତ ପ୍ରତିଶୃତି ।

ମୁଠାଏ ମାଟି ମାଗିଲେ

ବିଞ୍ଚଯେବେ ଦି ମୁଠା କାଦୁଅ

ଆକାଶଟା ପାଲଟେ ପାତାଳ - 

ଲଙ୍ଗଳ ମୁନରେ କାନ୍ଦେ ଲଙ୍ଗଳା ଛୁଆଟା

ଟୋପା ଟୋପା ନୀରବ ଲୁହର

ଓଦା ନୀରବତା ପରି

କୋହକୁ ଜମାଇ ।

ମଝିଘର ଅନ୍ଧାରରେ ନିର୍ବାସିତ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେଖେ

ନିର୍ବେଦ ଶୂନ୍ୟତା,

କ୍ଳାନ୍ତିର ବଳୟ ତଳେ

ମ୍ଳାନମୟୀ ଅମ୍ବାପାଲ୍ଲୀ ଚାହଁରହେ

ଫେରିବାର ପଥ -

କେବେ ଅବା ଖୋଜେ

କପିଳବାସ୍ତୁ ଠିକଣା ମରଣ ଶେଯରେ,

ମାଂସରୁ ହାଡ଼ ଆଉ ହାଡରୁ ମାଂସ

ଉତୁରି ଯାଉଥିବା ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ପାପ - 

ଆଉ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ପୁଣ୍ୟ

ବଖରାଏ ସଢା ଫୁଲେ

ଦିଅନ୍ତି କି ମୁଠାଏ ସମ୍ମାନ ???

ଅର୍ଦ୍ଧଦଗ୍ଧ ମଣିଷଟା 

ଜୀବାତ୍ମାଠୁ ବହୁତ ପଛରେ,

କର୍ଦ୍ଦମାକ୍ତ ଅଙ୍ଗୁଳି ସନ୍ଧିରେ

ଲେସିହୋଇ ରହି ଯାଇଥିବା

ମେଞ୍ଚାଏ ବାରବୁଲା ପାପ ପରି - 

ଅଳ୍ପାୟୁ ସେ କବର ହାଟରେ,

କ୍ଷଣିକ ଉନ୍ମାଦନାର ଭାଗ୍ୟରେଖା

ଯୋଡିଚାଲେ ସିନା 

ଅପହଞ୍ଚ ଇଲାକାକୁ ଡେଇଁ

ଦାଉ ଦାଉ ନିଆଁର ବସ୍ତାରେ

ପାଇବାକୁ ସୁଖର ସନ୍ଧାନ !

ଛିଣ୍ଡି ଯାଇଥିବା ହାତଟା ପାଖେଇଗଲେ

ଲମ୍ବିଯାଏ ମୋହ,

ବର୍ଷ ବର୍ଷ ବିତେ କାହାପାଇଁ

ଦରଜା ତ ଖୋଲା ଏଇ କପିଳବାସ୍ତୁର ,

ନିଦ୍ରାଗ୍ରସ୍ତ ମଶାଣୀଠୁ ଆହୁରି ନିବିଡ...

ସତ କଥା କହିବାକୁ ଗଲେ

'ମୁଁ' ଖାଲି 'ମୁଁ' ଏଠି 'ତୁ' ତ ନିର୍ଣ୍ଣିତ ।