ରାମାୟଣରୁ ପଦେ ପାଷାଣରୁ ମୁକ୍ତି

ସେ ଅହଲ୍ୟା ସତୀ ବିନା ଦୋଷରେ,

ଥିଲା ଶିଳା ପାଲଟି ଚାହିଁ ରହି ଥିଲା,

ସେ ପୟରଙ୍କୁ ଯିଏ ମୁକ୍ତ,ଦେବ

ତାକୁ ଆସିଲା ସମୟଙ୍କୁ ॥

ରାମ, ଲକ୍ଷ୍ମଣ ମୁନି ଚାଲନ୍ତି ବାଟ,

ଗଣି ଗଣି ବାଜିଲା ସେହି କ୍ଷଣି,

ରାମଙ୍କ ପୟର ଶିଳାରେ ପୁଣି,

ସଂଗେ ସଂଗେ ନାରୀ ହେଲା କିପରି ॥

ସେ ସ୍ୱୟଂ ନାରାୟଣ ନର ଜାଣେ,

ତାଙ୍କ ଗୁଣ, ଚାରିଆଡେ ହେଲା,

ପଚାରିତ ଶୁଣି ଆଚମ୍ବିତ ହେଲେ,

ଜନମତ ଏହା ହିଁ ସତ୍ୟବନ୍ତ ॥

କିମ୍ବା ଜଣା ଥିଲା ପାଷାଣ ନାରୀ ଥିଲା,

ଯାହା ଶୁଣି ଦେଖି ପୁରାଣରେ ଗାଥା

ହେଲା, ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ଅଭିଶାପ ପାଇଁ,

ଅହଲ୍ୟା ପୁନଃ ସତୀ ବୋଲଇ ॥

ଦେଖି ଅହଲ୍ୟାର ରୂପ ଯୌବନ,

ଲୋଭାରେ ପଡିଲେ ରାଜା ଇନ୍ଦ୍ର

ଯାହା ରୂପରେ ସେ ସତୀତ୍ୱ ବୋଲା ଏ

ଆସି ପ୍ରବେଶିତ ହେଲେ କଳା ତମ ॥

ଜଣା ନଥିଲା ସେ ଅହଲ୍ୟା ସତୀକୁ,

ଯାହା ରଚିତ ଥିଲା ରାଜା ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ

ସହଳ ସ୍ନାନରୁ ଫେରି ଚିତ୍କାର କରି

ନୟନ ଦୁଷ୍ଟିଙ୍କୁ ଦୂର କରି ॥

ଧିକାର ବଚନ ବୋଲି ଥିଲେ ରୁଷି ବର

ଚିହ୍ନି ପାରିଲାନି ପତିଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭର,

ଲାଗିଲା କଳଙ୍କ ଦାଗ ମୌନ ରହିଲେ

କି ଲାଭ ଦେଲି ସାପ ଏହିପରି କଟି ଯାଉ ଜୀବନ ତ ॥

କ୍ଷମା କ୍ଷମା ଅତି ଆକୁଳ ଯହୁଁ କହିଲେ ସେ

ଅହଲ୍ୟା ସତୀ, ମୋର ଦୋଷ ନାହିଁଟି,

ରୁଷି ମନ ଦୟା ଭାବ ଆସି ବୋଲନ୍ତି,

ପୂର୍ଣ୍ଣ ପାଦ ଲାଗି ବୋଲାଇବୁ ସତୀ ॥

ଅପେକ୍ଷାର ରାତ୍ର ହେଲା ଶେଷ

ଆସି ପହଂଚିଲା ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତ

ପାଷାଣ ପାଇଲା ଜୀବନ ଯାହାଙ୍କ

ସ୍ପର୍ଶ ପାଇଁ ହେଲା ସେ ନାରୀ ଯୌବନ ॥