ରାଈ ଦାମୋଦର ବେଶ

କାର୍ତ୍ତିକ ମାସ ତ ଧରମ ମାସ ଯେ

ପ୍ରତିଦିନ ଯେ ଉତ୍ସବ

ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟେ କାଳିଆ ଠାକୁର

ରାଈ ଦାମୋଦର ବେଶ ।

ଆଶ୍ଵିନର ଶୁକ୍ଳ ଏକାଦଶୀ ଠାରୁ

କାର୍ତ୍ତିକ ଶୁକ୍ଳ ଦଶମୀ

ଏହି ବେଶେ ପ୍ରଭୁ ନିଜକୁ ସଜାନ୍ତି

ରାଈ ଦାମୋଦର କହି ।

କିମ୍ବଦନ୍ତୀ କହେ ବଡ଼ପଣ୍ଡା କରେ 

ପିତୃ ଶ୍ରାଦ୍ଧେ ନିମନ୍ତ୍ରଣ

ଶ୍ରଦ୍ଧା ଓ ଭାବରେ ଦିବ୍ୟ ଭୋଜନରେ

ପ୍ରଭୁ ହୁଅନ୍ତି ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ।

ବଡ଼ ପଣ୍ଡାଙ୍କର ଏକମାତ୍ର କନ୍ୟା

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଂଶେ ସେତେ ଜାତ

ତା ପାଣି ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ପଣ୍ଡା

ମାରିଥିଲେ ଯେ ଆଶିଷ ।

ରାଈ ନାମ ତାର ତା ପାଣି ଗ୍ରହଣ

କରିଥିଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ହେଲେ ରାଈଙ୍କୁ ସେ ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ନେଇ

ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରେ ଗଲେ ନାହିଁ ।

ଭକ୍ତି ଓ ଭାବରେ କମଳା ସନ୍ତୁଷ୍ଟ 

ପ୍ରଭୁ ହେଲେ ଏଇ ବେଶ

କାର୍ତ୍ତିକ ମାସରେ ରାଈ ଦାମୋଦର

ବେଶ ପାଇଁ ଦେଲେ ଆଶ ।

ପୁରାଣ କହଇ ଭକତ ଅକ୍ରୁର

ମଥୁରା ଫେରିବା ବେଳେ

ଯମୁନା ଜଳକୁ ହାତରେ ଧରି ଯେ

ଏ ବେଶ ଦର୍ଶନ କଲେ ।

ସେ କଥାକୁ ଜନ ମାନସେ ଜଣାଇ

ହୋଇ ଦାମୋଦର ବେଶ

ଭକ୍ତ ଭଗବାନ ଭାବର ମହିମା

ଜଣାନ୍ତି ଯେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଈଶ ।

ଏ ବେଶ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କର

ଅବକାଶ ନୀତି ପରେ

ଭକତ ଜନଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ ଦିଅନ୍ତି

ବାଳଭୋଗ ପରି ଯନ୍ତେ ।

ନାନା ଅଳଙ୍କାରେ ଭୂଷିତ ପ୍ରଭୁ ଯେ

ଅପରୂପ ତାଙ୍କ ଶୋଭା

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗର ସ୍ମୃତି ଚାରଣରେ

ଦାମୋଦର ବେଶେ ଉଭା ।

ସୂର୍ଣ୍ଣ ନଳୀଭୁଜ, ଫୁଲ ଗୁଣା, ଚିତା

କଟୀରେ ଯେ ଓଡ଼ିଆଣୀ

ହସ୍ତେ ବେଣୁ ପୁଣି ତ୍ରିକଚ୍ଛ ବସନ

କର୍ଣ୍ଣେ କୁଣ୍ଡଳ ମଣ୍ଡନୀ ।

ମସ୍ତକରେ ଚିତା ଚୂଳରେ ଚନ୍ଦ୍ରିକା

କଟୀରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଡୋର

ତଡ଼ଶୀ ପୁଷ୍ପର ଅଳଙ୍କାର ସଙ୍ଗେ

ପାଟବସ୍ତ୍ର ସୁଶୋଭିତ ।

ନାନା ଅଳଙ୍କାର ମଣ୍ଡିତ ପ୍ରଭୁ ଯେ

ଅଣ୍ଟାରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ତୋର

ଯଶୋଦା ମାତାଙ୍କ ବନ୍ଧନ କଥାକୁ

ମନେ କରିଦିଏ ଠୁଳ ।

ଅଣ୍ଟାରୁ ଉଦର ଦଉଡ଼ିର ଦାମେ

ବନ୍ଧା ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ

ଦାମୋଦର ନାମ ଏ ଶବ୍ଦରୁ ଆସେ

ଦିଶ ପ୍ରଭୁ କି ସୁନ୍ଦର ।

ଭିନ୍ନ ବାରେ ତୁମେ ଭିନ୍ନ ରଙ୍ଗ ବସ୍ତ୍ର

କରିଥାଅ ପରିଧାନ

ଧଳା କଳାଛିଟ, ବାର ପାଟିଆ ଯେ

ନୀଳ, ହଳଦିଆ, ଶୁକ୍ଳ ।

କଳାରଙ୍ଗ ପୁଣି ଶନିବାରେ ପିନ୍ଧ

ନାଲି ରବିବାର ଦିନ 

ଅପୂର୍ବ ସେ ଶୋଭା ଦିଶେ ମନୋଲୋଭା

ଆହେ ଭକତ ଜୀବନ ।

ପବିତ୍ର କାର୍ତ୍ତିକ ଶୁଦ୍ଧ ସାତ୍ତ୍ଵିକର

ପ୍ରେମ ରସ ଯେ ପାଶେ

ଅନନ୍ୟ ଚେତନା ନାହିଁ ଦୁର୍ଭାବନା

ମନେ ଯେ ଶାନ୍ତି ବିରାଜେ ।