ପୂର୍ଣ୍ଣମାସୀ ପରେ ଆସେ ଅମାବାସ୍ୟା

ସ୍ୱଚ୍ଛ ଜଳ ବହିଯାଏ ଦୁଇ ଗଣ୍ଡ ଦେଇ 

           ଶୁଖାଇ ଯା ନ ପାରଇ ରବି 

ଅଫୁରନ୍ତ ସ୍ରୋତସ୍ୱନୀ ଅଟେ ସେହି ଧାରା 

         ଚିର ସ୍ରୋତା ସେ ଦୟା ଭାର୍ଗବୀ l 

ପ୍ରତିବିମ୍ବେ ଝଲସଇ ସୁଖ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ 

            ତରଙ୍ଗିତ ସପ୍ତରଙ୍ଗ ଦେଇ 

ଦୁଃଖର ଆଘାତ ଝରେ ଶ୍ରାବଣ ପ୍ଳାବନ 

              ସବୁକିଛି ନେବାରୁ ଭସାଇ l 

ନିଭୃତ ଆକାଶେ ଥିଲା କୋଟିକୋଟି ତାରା 

              ଢାଳୁଥିଲା ଅମୃତର ଧାରା 

ଖର ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକ ହେଲା ତାରକା ବିରଳ 

                ତହୁଁ ଖାଲି ଝରିଲା ଗରଳ l 

ଯା ଉପରେ ଲିପିଲାଣି ବରଷୁ ବରଷ 

                କାଳ ଆସ୍ତରଣ ବାରମ୍ବାର 

ପାରୁନି ଘୋଡାଇ ତାକୁ ମୋ ମନ ଆକାଶୁ 

                ବେଳୁ ବେଳ ବଢୁଛି ଅନ୍ଧାର l 

ଜୀବନ ଆକାଶେ ଯଦି ଅମାବାସ୍ୟା ପରେ 

                 ଉଇଁଥାନ୍ତା ଶରଦ ଚନ୍ଦ୍ରମା 

ଆଲୋକ ଲିଭାଇ ଅନ୍ଧକାର ଘୋଟିଗଲା 

           ପୂର୍ଣ୍ଣମାସୀ ପରେ ଆସି ଅମାବାସ୍ୟା l 

ଗଢ ପ୍ରଭୁ ଏହି ପ୍ରାଣ କଠିଣ ପାଷାଣେ 

                ଆଉ କିଛି ନ କରି ପ୍ରକାଶ 

ଜାଣେ ସୁଖେ ମନଖୋଲି ନ ହସିବି ଆଉ 

              ଦୁଃଖେ ଆଉ ନ ତେଜି ନିଃଶ୍ୱାସ l