ପୁରୁଷ

କଇଁଛର ଖୋଳପା ପରି

ଟାଣ ଶରୀରରେ 

କେତେ ଯେ ଶକ୍ତି !

ଝାଞ୍ଜି ଖରାକୁ ବି 

ଖାତିର ନାହିଁ.....

ଶୀତରେ କି ବର୍ଷାରେ

ହୁଏନା ବିବ୍ରତ ।

ନିଗିଡି ପଡୁଥିବା ଲୁହକୁ

ଝରାଇଦିଏ

ବିନା ସ୍ୱାର୍ଥରେ ପରିବାର ପାଇଁ ।

ନୀରବରେ ସହିଯାଏ

ଅକୁହା ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଦାଉ ।

କେବେ ପୁଅର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ....

କେବେ ଭାଇ ସାଜି 

ଭଉଣୀର ସୁରକ୍ଷା...

କେବେ ସ୍ୱାମୀ ରୂପରେ

ସ୍ତ୍ରୀର ଅଭିଳାଷ ପୂରଣ କରୁ କରୁ

ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ ବାପା ରୂପରେ ।

ହଳେ ଚପଲ...

ହଳେ ପୋଷାକରେ..

ବିତିଯାଏ ଜୀବନ ।

ସନ୍ତାନଙ୍କ ଆଖିରେ

ନିଜର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖି ଖୁସି ସାଉଁଟୁଥିବା

ଏକମାତ୍ର ମଣିଷ ।

ସେ ବି ହୃଦୟଧାରୀ

ଦେଖାଇପାରେନା

ନିଜର ଦୁଃଖ ।

ପ୍ରତି ଦିନ ଜଳୁଥାଏ 

ସଂସାର ଜଞ୍ଜାଳର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅନଳରେ ।

ନାରୀ ସହ ତାଳ ଦେଇ

ଆଗକୁ ବାହିନେଉଥାଏ

ସଂସାର ନାଆକୁ ।

ପରିଭାଷା କଣ କେବେ

ଶବ୍ଦରେ ବର୍ଣ୍ଣି ହେବ ?

ନା......

କେବଳ ନାଆଁ ଟିଏ ଦେଇହେବ

ସେ ହିଁ "ପୁରୁଷ" ।