ପୁରୁଷ ଆତ୍ମକୈନ୍ଦ୍ରିକ ଅହଙ୍କାର

ନାରୀ, ଜାୟା, ଭଗିନୀ, ଜନନୀ, 

ଓ ଦୁହିତା 

ସଂସାରେ ତାକୁ ଆମେ କୁହେ ସିଏ 

ଦୁଇ କୂଳର ହିତା ।

ଅଶେଷ ମହିମା ଅମର ଅଟେ 

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଯାହାର

ଆଲୋକମୟୀ ଦୀପ୍ତିମୟୀ ଜନନୀ 

ନାମ ତାହାର ।

ଜନନୀ, ସ୍ନେହ ଭରା, ପ୍ରିତିଭରା 

କୋଳଟି ଯାହାର,

ନତମସ୍ତକ ହୁଏ ସର୍ବ ମମତା 

ଆଗେ ତାହାର ।

ନଥାଏ ତାର ନିଜସ୍ଵ ସୁଖ, ନଥାଏ 

କାମନା ଯାହାର 

ଆଲୋକ ମୟୀ ଦୀପ୍ତିମୟୀ ଜନନୀ 

ନାମ ତାହାର ।

ଅବଳା ଦୁର୍ବଳା ନୁହଁ, ମଙ୍ଗଳ

କାରିଣୀ ସିଏ

ଘର ପାଇଁ ସ୍ତ୍ରୀ ସବୁ କିଛି ଦୁଃଖ 

ପିଇ ସହିଥାଏ ।

ପ୍ରୀତି ଶୃଙ୍ଗାରୁଣୀ ପ୍ରୀତିର ରାଗିଣୀ

ଷୋଳ ଶୃଙ୍ଗାରେ,

ବିହ୍ଵଳିତ ସିଏ ସୁନ୍ଦର ଜୀବନ 

ଭାବନା ଚେତନାରେ ।

ଯେ କୌଣସି ସମସ୍ୟାରେ ଚେଷ୍ଟା 

କରୁଥାଏ ଘରକୁ

ସ୍ଥିର ରଖିବାକୁ ସଦା ପାଳନ କରୁ 

ଥାଏ କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ।

 

କୁଳବଧୂ ହସ କାନ୍ଦ ସହି ଘର 

ପାଇଁ ଚିନ୍ତା କରୁଥାଏ  

ଭିତରେ ଢାଳି ବିଷ, ନେଉ ତ 

ଜୀବନ ସୁଖ ଯୋଗାଉଛି ଯିଏ ।

ଦୁନିଆ ଆଲୋକିତ କରେ ନାରୀ 

ସ୍ନେହ ଓ ମମତା ଦେଇ 

ଢାଳେ ମମତା ଧାରାର ବର୍ଷା, 

ନିଃସ୍ଵାର୍ଥପର ହୋଇ ।

ସମୟ ପଡ଼ିଲେ ନାରୀ ସାଜଇ 

ନାରାୟଣୀ, ସନ୍ତାନ ପାଇଁ

କେବେ ସାଜେ ସେ, ବସୁଧା ସମଗ୍ର 

ଦୁନିଆ ପାଇଁ ।

ରଙ୍ଗ ମାଖି, ବାଜା ବଜେଇ କି  

ନାଚିଲେ ଖାଲି

କ'ଣ ହେବ କୁହ, କରିଲେ ଖାଲି 

ମିଟିଙ୍ଗି ରାଲି ।

ଚନ୍ଦ୍ରମା ସମୟ ପଡିଲେ ଲୁଚି ଯାଏ 

ବାଦଲର ଛାୟାରେ

ଲହରୀ, ଲୀନ ହୋଇଯାଏ ସମୁଦ୍ରର 

ଗର୍ଭ ଭିତରେ ।

ଅହଙ୍କାର ବାଦଲ ଆମ ବଡ଼ ଶତ୍ରୁ, 

ଆଣିଵାନି ମନ ମଧ୍ୟକୁ,

ଜୀବନର ଅପରାହ୍ନେ ମଧ୍ୟ ତାହାକୁ 

ତଡ଼ି ଦେବା ବହୁ ଦୂରକୁ ।

ଛାରଖାର କରିବାନି ଆମର ଏଇ 

ସୁନ୍ଦର ସଂସାରକୁ

ଦୂରୁ ଜୁହାର କରିବା କଟୁ ଜହର

ପୁରୁଷ ଆତ୍ମକୈନ୍ଦ୍ରିକ ଗରବକୁ ।

ପୁରୁଷ ଆତ୍ମକୈନ୍ଦ୍ରିକ ଅହଙ୍କାର ସ୍ପର୍ଶେ 

ହଜିଯାଏ ହିତାହିତ ଜ୍ଞାନ,

ନିମିଷକେ ଶତ୍ରୁ ପାଲଟି ଯାଆନ୍ତି ସେ

ଅହଙ୍କାରେ ସବୁ ଜନ।