ପୁନଶ୍ଚ ଘୋଷିବ ମହୀ

ଆସ ଆସ ମୋର ସନ୍ତାନ ସକଳ

ମୋ ପଣତ ଆଢୁଆଳେ,

ନିର୍ଭୟରେ କୁହ ଗୋଟିଏ ମାଆର

ପୁଅ ଝିଅ ଧରା ତଳେ ।

ନାହିଁ ଭେଦାଭେଦ ଆମରି ଭିତରେ

ମାଳାର ଅନେକ ଫୁଲ,

ସାହସ, ଶକତି, ଧୈର୍ଯ୍ୟ, ସହ ଅଛି

ସ୍ୱାଭିମାନ, ଅଗ୍ନିଝୁଲ ।

ପୂର୍ବ ଶୂରୀଙ୍କର ରକତ ବୋହୂଛି

ଆମ ଦେହେ ଟକମକ,

ଦେଶ ଜାତି ହିତେ ବଳିଦାନ ଦେଇ

ରଖିଛନ୍ତି ଯିଏ ଟେକ ।

ଅରି ଆସି କେହି ଆଖି ଦେଖାଇଲେ

ପାତି ଦେବୁନାହିଁ ଛାତି,

ପ୍ରତିରୋଧ ତା'ର କରିବୁ ସଦମ୍ଭେ

ପଳାଇବ କରି ଭୀତି ।

ସତ୍ୟ, ଶାନ୍ତି, ଦୟା, କ୍ଷମା ସଦଗୁଣେ

ନେବୁ ଆନ ମନ ମୋହି,

ଅଖଣ୍ଡ ଭାରତ ବିଶ୍ଵଗୁରୁ ଭାବେ

ପୁନଶ୍ଚ ଘୋଷିବ ମହୀ ।

ଶାନ୍ତ ହେବ ତେବେ ପରାଣ ମୋହର

ଉଲୁସି ଉଠିବ ହିଆ,

ମଥା ଉଚ୍ଚ କରି ସଭିଙ୍କୁ କହିବି

ମୁଁ ତାଙ୍କ ଭାରତ ମାଆ ।