ପୁନେଇଁ ଜହ୍ନର ହସ

ହସେଯେବେ ସେଇ

ପୁନେଇଁ ଜହ୍ନଟି

କିଆ ଗୋହିରୀର ତଳେ

ତାକୁ ଦେଖି କଇଁ

କଣେଇଁ ଚାହିଁକି

ଆଖିର ଅଶ୍ରୁ ଢାଳେ ।

ବିଲୁଆ ନନାଙ୍କ

ସମବେତ ସ୍ବର

ଶୁଭେ ନଈ ପଠା ପରେ

ସଫେଦ ଚାଦର

ଘୋଡେଇ ଚନ୍ଦ୍ରମା

ଦୋଳି ଖେଳେ ବଉଦରେ ।

ଭିଜା କାକରର

ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁକୁ

ଘାସ ଆମନ୍ତ୍ରଣ କରେ

ମୁକୁତା ଭାବି ସେ

ଜଡେଇ ଧରେ ତା

ତତଲା ବୁକୁ ପରେ ।

ତୁମେ ଦେଇଥିଲ

ଚିଠିଟିଏ କେବେ

ପଢିଥିଲି ନିରୋଳାରେ

ଏବେ ସେଇ ଚିଠି

ପଢିଲେ କାହିଁକି

ତମ କଥା ମନେ ପଡେ ।

ମନେପଡେ ସେଇ

ହଜିଲା ଅତୀତ

ଯିଏ ଥିଲା ପ୍ରତିକୂଳେ

ଅନୁକୂଳ ଏଇ ବର୍ତ୍ତମାନ ବୋଲି

ତୁମକଥା ବସି ଭାଳେ

ବହଳ ଅନ୍ଧାର ଛପେଇ

ଦେଉଛି ତା ଅନ୍ଧାର ଛାତି ତଳେ

ଅଣନିଶ୍ବାସୀ ଲାଗୁଛି

ଆଜି ଅସହାୟ ମୁହୁର୍ତ୍ତରେ ।