ପ୍ରଣୟିନୀର ଶଶିବଦନ

ଆକାଶ ନାହିଁ ମୋ ମଥା ଉପରେ

କି ମାଟି ନାହିଁ ପାଦତଳେ,

ଏ ମନ କେବଳ କୁହୁକ ପ୍ରେମର

ଛବିଳ ରଙ୍ଗ ବୋଳେ ।

ମାଠିଆ ଧରି ଲଳନା ଲାବଣ୍ୟା ଯାଆନ୍ତି ନଈକୂଳେ,

ବିକଳ ବ୍ୟାକୁଳ ଅନଙ୍ଗ ଅନୁରାଗ ଅନଳରେ ଜଳେ,

ବ୍ୟାମୋହ ବିରହରେ ସମୟ ଖସେ ସଞ୍ଜ ସକାଳେ,

କଳକଳ ନଈକୂଳକୁ ଯିବି ଭେଟ ହୋଇଯିବ କାଳେ ।

ଉଭୟ କୂଳରେ ଲାଗିଛି ପ୍ରେମିକଙ୍କର ଚହଳ ପହଳ,

ଆପଣା ପ୍ରଣୟ ଜଣାଇବାକୁ ହୃଦୟ ହେଲାଣି ଚଞ୍ଚଳ,

କୋମଳ କାନ୍ତାର ସହାୟକ ରକ୍ଷକ ହେବାକୁ ଆକୁଳ,

ପ୍ରେମିକା ହେଲେ ମୋ ଜୀବନ ଯୌବନ ହେବ ଛବିଳ ।

ଅବିରତ ଚାଲିଛି ଚାରୁ ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତାର

କାନ୍ତାଦାସ ହେବାର ଆୟାସ,

ଚାଲିଛି ସୌଦାମିନୀ କାମିନୀଙ୍କୁ

ହୃଦ୍ ବୋଧ ଜଣାଇବାର ପ୍ରୟାସ,

ସଂସାରେ ଅନାୟାସସାଧ୍ୟ ନୁହେଁ

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସପନ ସୁନ୍ଦରୀର ବିଶ୍ୱାସ,

ଅସୀମ ଅନୁରକ୍ତିର ଅଙ୍ଗୀକାର ମିଳିଲେ

ମାନସକୁ ମିଳିବ ଆଶ୍ୱାସ ।

ରୂପସୀ ପ୍ରେୟସୀର ଅଭୁଲା କଥା ଭାବୁଛି ସବୁବେଳେ,

ଚଞ୍ଚଳ ଚିତ୍ତରେ ଅପାର ପ୍ରଣୟକୁ ଅନବରତ ଘୋଳେ,

ବିପୁଳ ଉପହାର ଦେବାର ଅଭିଳାଷା ହୁଏ ସବୁବେଳେ,

ପ୍ରଣୟିନୀର ଶଶିବଦନ ଦେଖିଲେ ପ୍ରାଞ୍ଜଳ ପ୍ରଶାନ୍ତି ମିଳେ ।

ଆକାଶ ନାହିଁ ମୋ ମଥା ଉପରେ

କି ମାଟି ନାହିଁ ପାଦତଳେ,

ମୋ ମନ କେବଳ କୁହୁକ ପ୍ରେମର

ଚିତ୍ରପୂର୍ଣ୍ଣ ବହୁବର୍ଣ୍ଣ ବୋଳେ ।