ପ୍ରକାରାନ୍ତରେ

କାଳ୍ପନିକ ଯେବେ ବାସ୍ତବତାକୁ ଛୁଏଁ

କିଛି କିଛି ଶବ୍ଦ ସ୍ମୃତି ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି

ସୁନ୍ଦର ମନଟେ ମେଘ ଆଘାତରେ

ବୃଷ୍ଟି ହୋଇ ଯାଏ ତ

କେବେ ନଦୀ ହୋଇ ଯାଏ।

ଜଳର ଧକ୍କାରେ

କୂଳ ଲଙ୍ଘି ଅତଡ଼ା ଖସେ

ତା' ମନର ଅର୍ପିତ ପୁରୁଷ

କେତେବେଳେ ପଥର ହୋଇଯାଏ ତ

କେତେବେଳେ ନିରୁତାରେ ମିଶିଯାଏ ।

ଭାବନାଟା ଶୂନ୍ୟତାର ଦାନ

ପୂଣ୍ୟ ତା'ର ପାତଞ୍ଜଳରେ

କିଏ ବା ବୁଝେ ତା' ସ୍ୱପ୍ନକୁ

ଅବା ହୃଦୟକୁ

ବିତିଯାଇଥିବା ଝରାଫଗୁଣରେ

ଭିଜୁଥାଏ ପ୍ରକାରାନ୍ତରେ ।

ପୂର୍ବାନୁରାଗର ପୁଲକିତ ବେଳା

ହଜିଯାଏ ତେଲ ଲୁଣ ସଂସାରେ ।

ଆତ୍ମଭେଦି ସ୍ୱରିତ ଶବ୍ଦ

ନିର୍ବୋଧ କରିଦିଏ ପ୍ରତିମୁହୂର୍ତ୍ତରେ

ସେ ନିର୍ବାକ୍ ସ୍ୱରେ ପ୍ରଶ୍ନ କରେ ନିଜକୁ

ତୁ କ'ଣ ସେଇ ପିପାସା

ସିକ୍ତ ହୋଇ ଭିଜିଯାଉ ନିର୍ବର୍ଷ ପ୍ରହରେ ??