ପ୍ରିୟାର ଅଭିମାନ

ନିଆଁ ଠୁଁ ଶୀତଳ କଣ୍ଟା ଠୁଁ କଅଁଳ

  ପ୍ରିୟା ତୋର ଅଭିମାନ

ତୋ ମନ ଖାତାକୁ ପଢ଼ି ବୁଝିବାକୁ

  ନିଅଣ୍ଟ ମୋ ରାତିଦିନ ।

   

କେଉଁ ଭାବନାରେ ହଜାଇଛୁ ମନ

  ଖୋଲି କହ ଥରେ ମୋତେ

ଯଦି ବା ସାମର୍ଥ୍ୟ ଥାଏ ପାରିଜାତ

   ସମର୍ପିବି ତୋର ହାତେ ।

   

ଯେବେ ପ୍ରିୟା ତୁହି ଅଭିମାନେ ରହି

   ମୁହଁକୁ ଫୁଲାଉ ବେଶି

ମୋ ପ୍ରେମ ଆକାଶେ ବିକଳ ବରଷେ

    ଗ୍ରହଣ ଆକ୍ରାନ୍ତ ଶଶୀ ।

    

ଋତୁ ସମ୍ଭାରଟା   ଯାଇଛି ଅଟକି

    ଫଗୁଣ ହେଇଛି ଠିଆ 

କୋକିଳର କୁଞ୍ଜେ  ନିଝୁମ ଗରଜେ

   ରୁଷିଛୁ ବୋଲି ଗୋ ପ୍ରିୟା ।

   

ଫୁଲ ପରି ମନ   କରୁଛୁ ଦହନ

    ଅଭିମାନେ ଜଳି ଜଳି

କୋହରେ ବତୁରି  ଆଖିର ଅଞ୍ଜନ

  ଓଠରେ ହେଲାଣି ବୋଳି ।

   

ମଧୁମାଳତୀରୁ    ସୁବାସ ହଜିଛି

   ପାଖୁଡ଼ାରେ ନାହିଁ ରଙ୍ଗ

ତୋ ଛାତି କୋହରେ ଦୁଲୁକଇ ମେଘ

   ସାଗରେ ଉଠେ ତରଙ୍ଗ ।

    

ପ୍ରୀତି ରସ ବାସ  ଆଦର ଆଶ୍ଲେଶ

   କରି ନାହିଁ କେବେ ଉଣା

କେଉଁଠି ହଜିଲା  ତୋ ଓଠର ହସ

    ପାଉନି ଖୋଜି ଠିକଣା ।

     

ଆସି ମୋର ପାଶ  ମୋ ଅଙ୍କରେ ବସ

    ମନ୍ଦହାସ ରଖି ଓଠେ

ମଧୁର ଚୁମ୍ବନେ   ରଙ୍ଗର ଜୁଆର

    ଉଠିବ ପରାଚୀ ତୁଠେ ।

    

ମନ ଗହନର    ଅକୁହା ସଂଳାପ

   ଧୀରେ ଦେବି କାନେ କହି

ଅଳପ ଲାଜରେ  କଟାକ୍ଷ ଚାହାଣି

   ଯିବ ଆପେ ଆପେ ନଇଁ ।

   

କହ ସୁକୁମାରୀ  ଚିତ୍ତ ଥୟ କରି

    ଅଭିମାନର ଉଦ୍ଧିଷ୍ଟ

ପ୍ରୀତିବୋଳା ଲଗ୍ନ ହେଲାଣି ଉଛନ

    କଟିଯାଉ ରୋଷ ରିଷ୍ଟ ।