ପ୍ରିୟା ମୋର

ତୁମେ ଯେବେ ଆସିଥିଲ 

ଫଗୁଣ କୁ ନେଇ

ଗଲା ବେଳେ ଛାଡ଼ିଗଲ 

ଶ୍ରାବଣ କୁ ଦେଇ ।

ତମେ ଯେବେ ଥିଲ 

ଜୀବନର ରାତିରେ

ସବୁ ରାତି ଥିଲା ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ

ଚାଲିଗଲ ଯେବେ ପ୍ରିୟା 

ଜୀବନର ରାତିରେ ।

ମୋର ସବୁ ରାତି ଅମାବାସ୍ୟା 

ଆଉ ସବୁ ସପ୍ତମୀ 

ଜୀବନର ଆକାଶରେ 

ତମେ ଥିଲ ପୂର୍ଣିମା ଚାନ୍ଦ 

ଆତ୍ମା ର ଏଇ ପୋଖରିରେ  ।

ମୁଁ ଥିଲି ପଦ୍ମ 

ଚାନ୍ଦ ପଦ୍ମ କେବେ ମିଶି ପାରିବେନି 

ସେଥିପାଇଁ ମିଶି ପାରିଲେନି 

ବୋଧହୁଏ ,

ଜୀବନରେ ଆମେ 

ଏଇ ଜୀବନ ଏକ ନୀଳ ସାଗର 

ତମେ ହେଉଛ ଟୋପା ଟୋପା 

ଜଳ ବିନ୍ଦୁ ।

ଟୋପା ଟୋପା ଜଳ ବିନ୍ଦୁ ରେ ତ 

ମୋ ଜୀବନ ପୁରିଗଲା 

ଅଧିକ ହେବାରୁ ବୋଧହୁଏ ବହିଗଲା 

ଚାନ୍ଦ ପରି ମୁହଁ ତମର 

ପଦ୍ମ ପରି ଓଠ।

ହରିଣୀ ପରି ଆଖି ତୁମର 

ଫୁଟିଲା ଫୁଲ ର ହସ 

ମୋନାଲିସା ହସ ଫିକା ପଡିଯାଏ 

ତୁମ ହସ ଦେଖି ।

ଚାନ୍ଦ ର ମୁହଁ କଳା ପଡିଯାଏ 

ତୁମ ମୁହଁ ଦେଖି 

ତମେ ସ୍ଵର୍ଗର ଅପ୍ସରା 

କେମିତି ବା ପାଇଥାନ୍ତି 

ତୁମକୁ ମୋର ଏଇ କୋଳେ ।