ପାଞ୍ଚାଳୀ ଦୁଃଖ

ଭାବିଥିଲି ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ଭଳି ହେବି ମୁଁ ଦିନେ । 

ତାଙ୍କ ଆଚରଣ ସହ ବଢିବି ଦିନେ ।। 

ସତ ହୋଇଗଲା ଯାହା ଭାବିଲି ମନେ । 

ହେଲେ ଦେଇଗଲା ଧୋକା ମନେ ମୋ ପ୍ରାଣେ ।। 

ଖାଲି ଆଚରଣ ମାଗି ଥିଲି ଯେ ମୁଁ ।

ଜୀବନ ମିଳିବ ଭାବି ନଥିଲି ମୁଁ ।। 

କେତେ ଆଶା ଥିଲା ପାଞ୍ଚାଳୀ ମନେ । 

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପାଇବ ଦିନେ ଜୀବନେ ।। 

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନ ପାଇ ସଖା ସେ ପାଇ । 

ମନେ ଅବଶୋଷ ଆସିଲା ଧାଇଁ ।। 

ସେତିକିରେ ଶେଷ ନୋହିଲା ଦୁଃଖ । 

ପାଞ୍ଚ ପାଣ୍ଡବଙ୍କ ହେଲେ ସେ ଭାଗ ।। 

ଆସିଲା କାହୁଁ ସେ ଦୁର୍ଭାଗ୍ଯ ଦିନ । 

ପାଞ୍ଚାଳୀଙ୍କ ଦୁଃଖ ନୋହିଲା ଲୀନ ।। 

ମନେ ମନେ ଭାବି ଅର୍ଜୁନ କଥା । 

ରୀତି କଲେ ମିଶି ପାଣ୍ଡବେ ଯଥା ।। 

ମୁଁ ବି ଭାବିଲି ମୋ ଜୀବନେ । 

ସତରେ ଦ୍ରୌପଦୀ ହେବି ଯେ ଦିନେ ।। 

କେତେ ଯେ ଦୁଃଖକୁ ଜାବୁଡି ରଖି । 

ଉପରେ ଉପରେ ରୁହନ୍ତି ସୁଖୀ ।। 

ମୋ ଜିବନରେ ଅସଂଖ୍ୟ ଦୁଃଖ । 

କେମିତି ପାଇବି ଅଦିନେ ସୁଖ ।। 

ସୁଖ ହରଣ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଥିଲେ । 

ସବୁ ସମୟେ ଦୁଃଖ ହରୁ ସେ ଥିଲେ ।। 

ମୋର ତ କେହି ସାହା ଯେ ନାହିଁ । 

ଖୋଲି କହିବାକୁ କେହି ଜଣେ ତ ନାହିଁ ।। 

ହାଏରେ ଜୀବନ କାହିଁକି କଲୁ । 

ଏମିତି କରି କି ଲାଭ ପାଇଲୁ ।। 

ହେ ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ଶକ୍ତି ଯେ ଦିଅ ।

ଦୁଃଖ କୁ ସହିବି କେମିତି କୁହ ।।