ମାଆ

ମାଆ ବୋଲି ଯେଉଁ ଦୁଇଟି ଅକ୍ଷର

ଶିଖିଲି ତୋ ଠାରୁ ମୁହିଁ।

ଯେତେ ଡର ଥିଲେ ଉଭା ହୋଇ ଯାଏ

ତୋ ମୁହଁକୁ ଦେଲେ ଚାହିଁ।

ହସରୁ ତୋହର ମୁକୁତା ଝରଇ

ଲୁହରୁ ଲହୁର ଧାର ।

ସବୁ କଷ୍ଟ ଏକା ସହିଯାଉ ମା

ଦେଇ ସଭିଙ୍କୁ ଆହାର ।

ଦେହ ଖରାପରେ ରାତି ରାତି ଜଗି

ବସିଥାଉ ପିଲା ପାଶେ ।

ତୋରି ଦୁଃଖକୁ ଦେବତା ଡରଇ

ରଖେ ତୋ ପିଲାଙ୍କୁ ଯଶେ ।

ମାଆ ତୋ ମମତା ପାସୋରି ହୁଏନି

ଯେତେ ଦୂରେ ଥିଲେ ମୁହିଁ ।

ଆଜି ବି ସେ ଦିନ ମନେ ମୋର ଅଛି

ଜମା ଭୁଲି ହୁଏ ନାହିଁ ।

ଆଜି ଶାଶୁ ଘରେ ମାଆ ଟିଏ ହୋଇ

ନିଏ ମୋ ପିଲାର ଯତ୍ନ ।

ତୋ ଠାରୁ ଶିଖିଛି ମା'ର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ

ଭୁଲିଯାଇ ସୁଖ ମନ ।

ମୋ ଦୁଃଖରେ ତୁ ଦୁଃଖୀ ହେଉ ଥାଉ

ସୁଖରେ ଡାକୁ ଠାକୁର ।

ତୋ କଷ୍ଟର ମୂଲ୍ୟ ସୁଝି ହେବ ନାହିଁ

ଯେତେ କଲେ ଉପକାର ।

ଦୁନିଆରେ ସବୁକିଛି ମିଳେ ସ୍ବାର୍ଥ ଭାବେ

ତୋ ପ୍ରେମ ନିଃସ୍ଵାର୍ଥପର ।

କାହିଁକି ଏତେ ତୁ କରୁ ପିଲା ପାଇଁ

ଆଜି ମୁଁ ବୁଝିଛି ସୁନ୍ଦର ।

ବାପା ମାଡ଼ ଦେଲେ ତୁ କାନ୍ଦୁ ଥାଉ

ଆମ ଲୁହ ଦେଖି ଦୁଃଖୀ ।

ସତରେ ଲୋ ମାଆ ତୋ ଦୁଃଖ ଆମେ

ବୁଝି ପାରୁନାହୁଁ ଦେଖି ।

କେଉଁ ଧାତୁ ରେ ଗଢିଛି ବିଧାତା

ଦାଗ ଦେଇନାହିଁ ତୋତେ ।

ହସ ହସ ମୁହଁ ସବୁବେଳେ ତୋର

ଉତ୍ସାହ ଦିଏ ଯେ ମୋତେ ।

ଗୁଣ ତୋ ଅପାର ସରିବ ନାହିଁ ଲୋ

ଯେତେ ଗାଉଥିଲେ ମୁହିଁ ।

ଆଶୀର୍ବାଦ ଖାଲି ରଖିଥା ମୋ ମା

ତୋ ପାଇଁ ଲେଖିବା ପାଇଁ ।।