ପ୍ରୀତି ଶୃଙ୍ଗ।ରିଣୀ

ଉତ୍ତମ ପ୍ରକୃତି ପ୍ରାୟ  ସୁସରସ

ରସ ଯେ ଅଟେ ଶୃଙ୍ଗାର 

ପ୍ରୀତି ସୃଙ୍ଗlରିଣୀ ବେସେ ଦିଶ ତୁମେ

ଆହା କେତେ ମନୋହର ।

ପ୍ରୀତି ଶୃଙ୍ଗାରିଣୀ ପ୍ରଣୟ ରଙ୍କୁଣି

ସାଜିଲେ ତୁମେ ଗୋ ପ୍ରିୟେ

ଲlଲିମା ମ।ଧୂର୍ଯ୍ୟେ ଅନୁପମ କାନ୍ତି

ଶରୀର ରେ ଶୋଭା ପାଏ ।

ଜବା ଅଧରି ଗୋ ବିନା ପ୍ରସାଧନେ

ଅଧର ସୁଷମା ଝଳି

ମୁକ୍ତା ବିନିନ୍ଦିତ ଦନ୍ତ ପଙ୍କ୍ତି ତୁମ

ସତେ କିବା କୁନ୍ଦ କଳି ।

ନାଶା ଫୁଲା ଭଙ୍ଗୀ ପ୍ରକାଶି ଶୋଭlଙ୍ଗି

ଯୁବା ଧୈଯ୍ୟ ଦିଅ ଭାଙ୍ଗି

ବିନା ଅଳଙ୍କାରେ କୋମଳlଙ୍ଗି ଆଗୋ

ଶୋଭା ଫୁଟେ ଗଲେ ରାଗି ।

ଚିକୁର ଦୋଳନୀ ଚଳ ଲୋଳ ଫଣି

ପରାଏ ଭ୍ରମ ଆଣଇ

ଶତ ଶତ ଦଳ କଳିକା ପ୍ରକାର

ମୁଖ ଶୋଭା ଦିଶୁ ଥାଇ ।

ଅଲକ୍ତକ ରାଗ ଜିତ ପଦ ଯୁଗ

ବିନା ଅଳତା ରେ ଶୋଭେ

ଚାଲି ରେ ତୁମର ମତ୍ତ ମାତଙ୍ଗୀ ର

ଗରବ କ୍ଷଣ କେ ଭାଙ୍ଗେ ।

ଚମ୍ପା କଳି ତୁଲ ଲଳିତ ଅଙ୍ଗୁଳି

ମୃଣାଳ ପରାୟ ହସ୍ତ

ଲଳିତ ଲପନେ ଏଣୀ ନୟନା ଗୋ

ଅପlଙ୍ଗ ଭଙ୍ଗୀ ଲାଳିତ୍ୟ ।

କେଡେ ଚମତ୍କାର ଅଭିନୟ ତୁମ

ବିନା ପ୍ରସାଧନେ ବେଶ

ରମ୍ଭା ଉରୁବସି ପରାୟ ଯେ ଦିଶି

ଯେତେ ବେଳେ ତୁମେ ବସ ।

ହସ ରୁ ତୁମର ଝରେ ପ୍ରୀତି ଝର

ଆଗୋ ପ୍ରୀତି ଶୃଙ୍ଗ।ରିଣୀ

ମଧୁମୟି ହlସେ ସୁଲଳିତ ଭାସେ

ଜନ ମନ ନିଅ ଜିଣି ।