ଚଉପଦୀ -୧୬ (ବରଷା ଭାବନା)

କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ ସତରେ ଅଛ ତୁମେ ପ୍ରିୟା

ତୋ ବିନା ୟେ ଶ୍ରାବଣ ସନ୍ଧ୍ୟା ଲାଗେ ନିଛାଟିଆ

ଲଗାଉଛି ନିଆଁ

ଦେହେ ଲଗାଉଛି ନିଆଁ 

କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ ସତରେ ଅଛ ତୁମେ ପ୍ରିୟା ।

ବାହାରେ ବରଷା ବରଷେ ରିମି ଝିମି ତାଳେ,

ବାଜା ବାଜୁଅଛି ସତେକି ବେଙ୍ଗୁଲି ଙ୍କ ସ୍ଵରେ;

ଝିଙ୍କାରିର ଶଦ୍ଦ ବୀଣା,

ସେ ଶବଦେ ମନ ହଜେ ହଜଇ ଦୁନିଆଁ; 

ଲଗାଉଛି ନିଆଁ, 

ଦେହେ ଲଗାଉଛି ନିଆଁ,

କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ ସତରେ ଅଛ ତୁମେ ପ୍ରିୟା ।

ଅଦୂରୁ ପାହାଡି ଝରଣା କୁଳୁ କୁଳୁ ଗୀତ,

ବାରମ୍ବାର ଶ୍ରୁତି ପଥେ ହୁଏ ସ୍ପନ୍ଦାୟିତ; 

ହସେ ଅଦୂରେ ଚନ୍ଦ୍ରମା,

ଜହ୍ନରେ ଦିଶଇ ସଖୀ ତୋ ମୁଖ ଲାଲିମା;

ଲଗାଉଛି ନିଆଁ,

ଦେହେ ଲଗାଉଛି ନିଆଁ;

କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ ସତରେ ଅଛ ତୁମେ ପ୍ରିୟା ।

ମାରେ ଘନେ ବଜ୍ର ବିଜୁଳି ଘଡଘଡି ରଡି,

ସିଁ’ ସିଁ’ ଗତି ପବନ ମଉସୁମୀ ଝଡି;

ମନ ହୁଏ ଆନମନା,

ସରାଗ ଉଷୁମ ସ୍ପର୍ଶ ତୋ କୋଳ ଝୁଲଣା;

ଲଗାଉଛି ନିଆଁ,

ଦେହେ ଲଗାଉଛି ନିଆଁ,

କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ ସତରେ ଅଛ ତୁମେ ପ୍ରିୟା ।

ମନ୍ଦବିହି ଛନ୍ଦରଚି କଲା ହୀନିମାନ,

କଷ୍ଟ ପରେ କଷ୍ଟ ଏହି ପ୍ରବାସୀ ଜୀବନ; 

ଆରେ ମୋ ନବ ନବୀନା,

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ଫୁଲ ଗଜରା ବରଷା ଭାବନା; 

ଲଗାଉଛି ନିଆଁ,

ଦେହେ ଲଗାଉଛି ନିଆଁ,

କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ ସତରେ ଅଛ ତୁମେ ପ୍ରିୟା ।