ପ୍ରୀତି ଦରିଆ

ପ୍ରେମ ପଟୁଆର ଦେଇଅଛି ମେଲି

ପ୍ରିତୀ ଦରିଆର ତୀରେ

ଭାବନା ଉର୍ଜାର ପ୍ଲାବନ ସାଥିରେ

ତଲେଇ ମୋ ଦିଗ ବାରେ  ।

କେବେ ସେ ପୂର୍ବରେ କେବେ ପଶ୍ଚିମରେ

ଚାଲିଥାଏ ପରିକ୍ଷଣ

ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗେ କାୟା ଅପୂର୍ବ ସୁବାଷ

କରୁଥାଏ ଅନ୍ଵେଷଣ  ।

ଭରା ଜଳରାଶି ପ୍ରିତୀ ମୁକ୍ତା ଗୋଟି

ପାଥେୟ କରି ତା ଲକ୍ଷ

ଉଦ୍ଦୀପନ୍ନା ଭେଦି ଆହୁଲାକୁ ସାଦି

ଚିରୁ ଥାଏ ଢେଉ ବକ୍ଷ  ।

ଶିଶିର ସାଜିଛି ମଳୟ ପରଶ

ଆକାଶେ ହସନ୍ତି ରବି

ବିଭବ ସାଗରେ ରୋମାଞ୍ଚ ଏ ମନ

କାହିଁ ସେ ଅପୂର୍ବା ଦେବୀ  ।

ନୀଳ ଜଳରାଶି ଦେଉଥାଏ ହସି

ନିଚ୍ଚ୍ଥକ ପ୍ରେମର ବାର୍ତ୍ତା

ଅନ୍ଵେଷଣେ କାର ଉଠାଇ ଲଙ୍ଗର

ମେଲାଇଛୁ ତରୁ ସାଖା  ।

ବସନ୍ତ ଆଣିଛି ଫଗୁଣର ଭାର

ମଳୟ ପରଶ ଦେଇ

ପ୍ରେମ ଦରିଆରେ ହେନା ଫୁଲ ବାସ

କେବଳ ସେ ଦେବୀ ପାଇଁ    ।

ଭାବନାରେ ତାକୁ ଦର୍ଶନ ପାଇବୁ

ଅନୁଭବ ଦେଶେ ତୋର

ଋତୁରାଣୀ ସେହି ସୃଷ୍ଟି ପ୍ରିତୀମୟୀ

ଫଗୁଣ ଦେଶେ ତା ଘର    ।