ପ୍ରେମର ଆକର୍ଷଣ

ଜାଣନ୍ତି ସମସ୍ତେ ପ୍ରେମର ପଥରେ ଝଡ 

ତ ଦିନେ ଆସିପାରେ 

ରୋକି ପାରେନି ତ କେହି ପଡ଼ିଲେ ସେ

ପ୍ରୀତିର ଛିଟା ହୃଦୟରେ ।

ପ୍ରେମ ତ ଏମିତି ବନ୍ଧନ ପରା ଏମିତି 

ଆକର୍ଷଣ ସଦା ଯିଏ

ସରଳ କୋମଳ ସରୋଜ ସୁଢଳ ମନ

ଦର୍ପଣକୁ ଚୋରାଇ ନିଏ ।

ହୃଦୟ ଆତ୍ମାରେ ଢାଳେ ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ହୋଇ 

ତାର ମଧୁ ମକରନ୍ଦ

ସ୍ନେହର ପୀୟୁଷ ଝରଇ, ହୃଦୟର ଅଳିନ୍ଦେ 

ଭିତରେ ଫୁଟଇ ଆନନ୍ଦ  ।

କିଏ କହେ ହୃଦୟ ନୀଳୟେ ସେ ବ୍ୟକ୍ତିର 

ରୂପ କିମିଆଁ କରିଛି,

କୋମଳ ନିର୍ମଳ ମନ ଦର୍ପଣରେ ସେ ତ 

ପ୍ରେମରେ ପଡ଼ିଯାଇଛି  ।

କିଏ କହେ, ହୃଦୟକୁ ତାର ସୁନ୍ଦର କମଳ 

ଚାହାଁଣୀ ହାଣି ଦେଉଛି, 

ତା ଫୁଲଶର ମାରି ଘାଇଲା କରେଇ ତାର 

ସଂସ୍କାରକୁ ଭୁଲେଇଛି ।

ଭାବଇ ମନ ଭିତରେ ଶ୍ରାବଣ ବର୍ଷାରେ ତା 

ସହ ସେ ତ ଭିଜିବ

ଫଗୁଣ ଆସିଲେ ସେ ରଙ୍ଗଡ଼ାଲା ଧରି ତା ସାଥି

ରେ ହୋଲି ଖେଳିବ ।

ପ୍ରେମ ତ ଶାଶ୍ଵତ ଯୋଜନ ଯୋଜନ ଦୂରରେ 

ଥାଇ ବି ଛାତିକୁ ଦିଏ ଥରେଇ  

ମଣିଷ ଭଲ ପାଇବାର ନିବଡ଼ତାରେ ହୋଇ ତ

ଯାଏ ଗୁଡ଼େଇ ତୁଡ଼େଇ ।

ଯେତେ ପଡ଼ିଛନ୍ତି ସେଇ ପ୍ରେମର ଭଉଁରୀରେ 

ବୁଡ଼ିଯାଆନ୍ତି ସେତେ 

କେହି କଳନା ଅବା କଳ୍ପନା କରିପାରିନାହିଁ 

ଗଭୀରତା ତାର କେତେ ।

କାହିଁକି ଓଠରେ ଥିବା କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ା ହସ ଟାଣି

ନିଏ ମଣିଷର ତନୁ ମନ

ତାହାର ଉତ୍ତର ମିଳିବା ମଣିଷ ପାଇଁ ତ ରହି

ଥାଏ ସଦା ରହସ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ  ।