ପ୍ରେମ ପାଉଣା

ମୋ ପ୍ରୀତି ଫୁଲର  ପାଉଣା ଯେ ଥିଲା      

     କୋଟିଏ ବିରହ ଜ୍ବାଳା 

 ନୀରବରେ ବାଟ   ବଦଳାଇ ଦେଲ

     ନିଃସଙ୍ଗତାର ଏ ମେଳା !

ରାତିର ସପନ  ଖୋଜୁଅଛି ଯେବେ

    ତୁମ ବିଶ୍ବାସର ଛୁଆଁ

 ତୁମ ଦିଆ ସ୍ମୃତି   ଗୁମୁରି କାନ୍ଦନ୍ତି 

   ତୁଣ୍ଡେ ନେଇ ତୁମ ନାଆଁ !

ପାଦେ ଆଡେଇବା  ସହଜ ତ ଥିଲା

     ଭାବିନେଲ ମୁଁ ପଥର

ପାଷାଣ ଭିତରେ   ପାରିଲନି ଦେଖି 

    କୋମଳ ହୃଦୟ ମୋର !

ସେ ହୃଦେ ଆଘାତ  ଦେଇଗଲ ଏତେ

   ସବୁ ହୋଇଲା ନିଃଶେଷ 

ମୋ ପ୍ରେମ ପରିଧି   ପାରିଲନି ଆଙ୍କି

     ମନେ ଭରିଥିଲ ବିଷ !

ଦରଫୁଟା ମଲ୍ଲୀ   ପଡିବି ଝାଉଁଳି 

  ଲୋଟିଯିବା ଭାଗ୍ୟେ ଲେଖା

ଲଭିନି ଆଶିଷ    ଦେବତାର ଶୀର୍ଷ

    ହେବ ଅବା କାହୁଁ ଦେଖା !

ସବୁ ଫୁଲ ଦେବତାଙ୍କ ମଥାରେ ମଣ୍ଡିତ ହେବାର ଇଚ୍ଛା ରଖି ନ ଥାଆନ୍ତି । ଖୁବ୍ ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ହେଉ ପଛକେ,କିଛି ଫୁଲ ଅନ୍ୟର ଚଲାପଥକୁ କୋମଳ କରିବା ଆଶାରେ ନିଜକୁ ବିଛେଇ ଦେବାକୁ ହିଁ ନିଜର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମଣନ୍ତି।