ପ୍ରେମ, ଅନାବିଳ ମମତାର ଝର

ପ୍ରେମ ଏକ ନିଭୃତ ଭାବ ନିର୍ଝର ଜାହ୍ନବୀ, ସ୍ରୋତସ୍ଵତୀ 

ପ୍ରଶାନ୍ତ ତଟିନୀ, ପ୍ରେମିକ ଓ ପ୍ରେମିକାର

ଅନ୍ତ ଯାଏ ହୃଦୟରେ ଜଡେଇ ଥାଏ ଶେଷହୀନ ସଂପର୍କର 

ମନୋମୁଗ୍ଧ ଅନୁଭବ ମଣିଷ ଜୀବନର ।

ପ୍ରେମିକା, ସ୍ନେହର ଡୋରୀରେ ବାନ୍ଧି, ନିଜ ଦୁଃଖକୁ

 ଭୁଲି ପ୍ରେମିକ ଦୁଃଖରେ ଦୁଃଖୀ ହୁଏ

ସହେ ଦୁଃଖର ତାଡନା, ନିର୍ବିବାଦେ ବାଛି ନେଇ ପ୍ରେମିକ 

ସଂସାରକୁ ଓଠରେ ହସ ଲହର ଖେଳାଏ ।

ପ୍ରେମ ନୁହେଁ ଏକ ରାତ୍ର କାଳର ସ୍ୱପ୍ନ, ଏହା ଅଟେ ମନର 

ମିଳନ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ରହିଥିଲା ଓ ରହିବ

ପ୍ରେମ ଯୁଗଳରେ ଝରାଏ ଅମୃତ, ଅନାବିଳ ମମତାର ଝର

ସଦା ସର୍ବଦା ବୁହାଇ ଆସିଛି ଓ ଆସୁଥିବ ।

ସମୟକୁ କିଏ କଅଣ ବାନ୍ଧି ପାରିଛି, ସମୁଦ୍ରରେ ଜୁଆର 

ଆସିଲେ ଭଟ୍ଟା ତ ଆସିଥାଏ

ଖୁସିର ମଧ୍ୟରେ, ଶଙ୍କଟ ସମୟ ଯେତେବେଳେ ଆସେ, 

ଜୀଵନ ସ୍ରୋତରେ ପ୍ରେମକୁ ଭସାଇ ନିଏ ।

ଜ୍ଞାନୀର ମନରେ ସୁଚିନ୍ତନ ଆସେ, ବିରହ ଆସିଲେ ଚିନ୍ତା

କରି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପଥରେ ଚାଲେ

ପ୍ରେମ ଏକ କ୍ଷଣିକ ମିଳନ ଅବା ପ୍ରେମ ଏକ କାଚର ଆଇନା

ବୋଲି କେବେତ ମଣିଷ ନବୋଲେ ।