ପ୍ରଭାତୀ ତାରା

ପ୍ରାଚୀ ମୂଳେ ତୁମେ ଯେବେ ଉଇଁ ଆସ

ଫଗୁଣ ଫଗୁଣ ବାସେ

କମଳ ବଦନୀ ଦୂର ଦିିଗନ୍ତରେ

ତୁମ ପ୍ରତିଛବି ହସେ ।

ପ୍ରଗାଢ ସ୍ମୃତିର ଭାବନାରେ ଭାସି

ଲେଖନୀ ଧରିଛି ହାତେ 

କେବେ ଲୁହ ନୀରେ କେବେ ଲହୁ ନୀରେ

କେବେ କବିିିତାର ଗୀତେ ।

ଅଳୀକ ନୁହେଁ ଏ ସ୍ମୃତି ତାରା ଗୁଚ୍ଛ

ବିଚ୍ଛେଦେ ପାଉଛି ପୀଡ଼

ତୁମେ ପରା ମୋର ବାଂଛାକଳ୍ପ ତରୁ

ହୃଦୟେ କରୁଛ କ୍ରୀଡା ।

କନକ ବଲ୍ଲରୀ ତନୁ ଜଡ଼ି ଧରି

ସେଥିରେ ଭରିିଛ ସ୍ନେହ

ସ୍ମୃତି ସିଲଟରେ ମାଡି ମାଡ଼ି ଚାଲ

ଶୁଣ କି ବିରହ କୋହ ?

ଆର୍ତ୍ତେ ଭ୍ରମୁୁ ଥାଇ ଏଣେ ତେଣେ ମନ

ନପାଇ ତୁମକୁ ପାଶେ

ସତେ ରଣ କ୍ଷେତ୍ରେ ଶତୃ ସଙ୍ଗେ ଯୁଝେ

ବରଷ ପରେ ବରଷେ ।

ଲୋକଲଜ୍ୟା ଭୟେ କହି ପାରେ ନାହିଁ

ନିରୋଳା ରେ ବସି କାନ୍ଦେ

ସ୍ମୃତି ଘରେ ତୁୁୁମେ ପ୍ରଥମ ନାୟିକା

ପ୍ରେମ ହୋଇଛି କି ବୋଧେ ?

ସ୍ରାବି ନେତ୍ର ଜଳ କରାଏ ବ୍ୟାକୁଳ

ଧର୍ଯ୍ୟ ମୋ ଯାଉଛି ଭାଙ୍ଗି

ତୁମ ପ୍ରତି ମୋର ଅନୁୁୁରାଗ ବଢ଼ି

ସ୍ମୃତିକୁ ଦେଇଛି ରଙ୍ଗି ।

ତୁମେ ମୋ ମଇନା ମୁୁଁ ତୁମ ପଞ୍ଜୁରୀ

ପଡୁ ଥିବା ପ୍ରେମ ପାଠ

ଲୋଡା ନାହିଁ ଆମ ଦେବ ମନ୍ତ୍ର ଯଜ୍ଞ

ଏ ପରା ପିରତି ମଠ ।