ପ୍ରଭାତ ବର୍ଣ୍ଣନା

ପ୍ରାଚୀ କାନ୍ଥ ସଙ୍ଗି ନାରଙ୍ଗିରେ ରଙ୍ଗି

ବିହାୟସ କୋଳେ ଭାନୁ

ଅପୂର୍ବ ଏ ଖେଳା  ପ୍ରଭାତର ବେଳା

ଭୁଲି ନହୁଏ ଯେ ମନୁ ।

ପ୍ରାତଃ ବନ୍ଦନୀୟ ଯେତେ ଦେବାଳୟ

ପହିଲା କିରଣ ଲଭି

କୌତୁହଳ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଏଇ ଧରା ଧାମ 

କବି ଯେ ପାରେନା ଭାବି ।

ମତୁଆଲା ହୋଇ  ଖଗ କୁଳ ଗାଇ

ପ୍ରଭାତର ଗୀତିକାର

ନିଦ୍ରା ତ୍ୟାଗୀ ନାରୀ ଗୃହରୁ ବାହାରି

ଚଳିଲେ ଯେ ସରୋବର ।

ତୁଠକୁ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ  କରିଣ ସହଳ

କୁମ୍ଭରେ ଭରିଲେ ପୟ

ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା ସାଜି ରନ୍ଧନରେ ମଜ୍ଜି

ଭୋଜନେ ସତେ ଅଭୟ ।

ଚାଷୀ କାନ୍ଧେ ଭାର ଲଙ୍ଗଳର ହାର

ସଙ୍ଗେ ଖେତ ପଟୁଆର

ଗୁଣୁଗୁଣୁ ସ୍ବରେ   ଆନନ୍ଦ ମୁଖରେ

ଝଡ ବର୍ଷା କରେ ପାର ।

ଜ୍ଞାନ ଅରଜନେ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀଙ୍କ ମନେ

ଉପୁଜେ ସମୟ ଶୁଭ

ବିକସି ନଳିନୀ  ସାଜି ଜଳ ରାଣୀ 

ବିଛାଏ ତା'ର ସୌରଭ ।

ମାଳତୀ ବଲ୍ଲରୀ  ଚଉଦିଗ ଘେରି

ଭ୍ରମର କରେ ଗୁଞ୍ଜନ

ପ୍ରଭାତ ସମୟ   ଅତି ଲୋଭନୀୟ

ସୁନେଲି ରୂପେଲି ମନ ।

ଶୀତଳ ପରଶେ  ମନର ହରଷେ

ସକଳ ଜୀବ ଜଗତ

ଯେହ୍ନେ ପ୍ରଭୁ ନାମେ ସଦା ମନ ଭ୍ରମେ

ଭକ୍ତିରେ ହୋଇ ପ୍ଳାବିତ ।

ଦୁନିଆ ମୁଲକେ ସଂସାର ଆଲୋକେ

ଶୁଭାଶୀଷ ପଡୁ ଝରି

ପ୍ରଭାତ ଗୀତିକା   ହୃଦୟେ ଲତିକା

ଦିନ ଯାଉ ସୁଖେ ସରି ।