ପଞୁରି ଭିତରେ ଶାରୀ

ଦେଲି ମୁଁ ଉଡାଇ ହାତେ 

ପ୍ରିୟ ମଇନା କୁ ମୋର

ନକରି ଶୋଚନା ଟିପେ

ଖୋଲିଥିଲି ପଞୁରିର ଦ୍ବାର ।

ଚାହିଁଲା ସେ କ୍ଷଣେ,

ତୃପ୍ତ ହେଲି,ତା ପରିଭାଷା ବୁଝି 

ସଞ୍ଚରିଲା ଝଲକାଏ ଖୁସି 

ତା ଅବୁଝା ଆଖିରୁ 

ମୋ ପରିତୁଷ୍ଟ ଆଖି 

ନୀରବ ଓଠରେ,

କମ୍ପନ ଦେଇ।

ଉଡିଗଲା ଡେଣା ଝାଡି 

ପରମ ଆନନ୍ଦେ 

ଅନିଷାରେ ନୀଳାକାଶ, 

କୋଳେଇବା ଆଶେ ।

ଚେହେରା ଟି ଫିକା ସିନା,

କଣ୍ଠଟି ସୁନ୍ଦର 

ତା’ମଧୁର ବାଣୀ ପାଏ 

ସଭିଙ୍କ ଆଦର ।

ବୁଝିଲେନି କେହି କେବେ

 ମନକଥା ତା’ର

ଅବନ୍ଧ ଜୀବନଟେ

 ଇଚ୍ଛା-ଜିଇଁବାର ।

ତତେ ସିନା କଲି ମୁକ୍ତ 

ହେ ମୋର କାଦମ୍ବରୀ 

ବନ୍ଧନ ଘେରା ଏ ଜୀବନ, 

ସତେ କି ଆସିବ କେହି 

କରିବ ଉଦ୍ଧାର 

ଶୋଚନାର ଚକ୍ରବାଳେ ଯାଏ ହଜି, 

ଆତୁର ଏ ଦୃଷ୍ଟି ମୋର।

    ****  ସୁନୀତା କର