ପଳାୟନପନ୍ଥୀ

ଅଚିହ୍ନା ସହର ଅଜବ ପ୍ରହର

ଲୋକ ହାଉଯାଉ ଏଠି

ଅଭିନୟେ ରଙ୍ଗା ମୁରୁକି ମହଙ୍ଗା

ଆପଣାର କାହିଁ କେଉଠି ?

ବ୍ୟସ୍ତ ବିବ୍ରତ ବ୍ୟଗ୍ର ଉତ୍ତେଜିତ

ସ୍ଵାର୍ଥନ୍ୱେଷୀ ଦୌଡ଼େ ହାଲିଆ

ନିଜ ଠାରୁ ନିଜେ ଦୂରେଇ ସହଜେ

ପର ପାଇଁ ମରେ ବାଇଶ ବାଗିଆ ।

ଉଦାସୀ ଆଖିରେ ଲୁହର ଛଳନା

ଦିଶିଯାଏ ବହୁବାର

ନାଲିଆ ଉଠରେ ପ୍ରେମ ବଦଳରେ

ପ୍ରତାରଣା କଦାକାର ।

ଅଜଣା ଅଶୁଣା ହିତୈଷୀ ମଣନ୍ତି

କଥା ମଲମରେ ଜିଣନ୍ତି

ଚିହ୍ନା ମୁଁହମାନେ ଚକ୍ରବ୍ୟୁହ ରଚି

ଠେଲି ପେଲି ଠୋ ଠୋ ହସନ୍ତି ।

ଆସିଥିଲି ଧାଇଁ ପରିଚୟ ପାଇଁ

ଅଜ୍ଞାତବାସର ସହର

ଆଲୋକମାଳାରେ ନିତି ଝଲମଲ

ଅନ୍ଧାରୀମୂଲକର ନଗର

ଗଗନଶ୍ଚୁମ୍ଭୀ ଅଟ୍ଟାଳିକାରେ ଡଉଳଡ଼ାଭଲ

ନାଟକ ନୌଟଙ୍କିର ପୁର ।

ଦୂରୁ ଦେଖିଥିଲି ସୁନ୍ଦର ପର୍ବତ ମୁଦ୍ରାରେ

ମଲାଟ ଦେଖି ଲଲାଟ ନ୍ୟାୟରେ

ଅପେରା ଗଣନାଟ୍ୟର ସହର

କୁଚୁଳା ଫଳ ପରି ମନୋହର ଉପର

ଭିତରେ କଳା କର୍ଦ୍ଦମାକ୍ତ ଜହର ।

ମଣିଷମାନେ ଦୈଡ଼ୁଛନ୍ତି ସଞ୍ଜ ସକାଳେ

କିଛି କାଗଜ ନୋଟ ଆଶାରେ

ଦଳେ ଧଳା ଧୋବଲିଆ ଭାଷାଣ ମାରୁଛନ୍ତି

କିଛି ଭୋଟ ସାଉଣ୍ଟିବା ଆଳରେ ।

ସମସ୍ତେ ସ୍ଵାର୍ଥନ୍ୱେଷୀ ଏକାନ୍ତବାସୀ

ନିଜେ ନିଜଠାରୁ ଛିନ୍ନ ବିଛିନ୍ନ ବିଭିନ୍ନ

ଆଖିରେ ଆଖି ମିଶିଗଲେ

ତଳକୁ ମୁଁହ କରି ଧୁଳିଆ ଜନ୍ଦା ପରି

ଉଦ୍ଭାନ ପଳାୟନ ପଳାୟନପନ୍ଥୀ ।