ପକ୍ଷୀ

ଥାଇ ପିଞ୍ଜରାରେ ପକ୍ଷୀ କରୁଛି ରୋଦନ 

ଅନ୍ୟ ପକ୍ଷୀ ଉଡୁ ଛନ୍ତି କରନ୍ତି ଗୁଞ୍ଜନ

ମୁହିଁ ବନ୍ଧନରେ ।

ହୁଏ କେତେ କଷ୍ଟ ମୋର ବୁଝିବ କିଏ ସେ

ଅବୁଝା ମାନବ ଜାତି ଜାଣିବ କାହୁଁ ସେ

ଅଛି ମୁଁ କଷ୍ଟରେ ।

ବଡ଼ ସ୍ୱାର୍ଥପର ନର  ସ୍ବାର୍ଥ ନିରନ୍ତର

କାହୁଁ ସେ ବୁଝିବ କଷ୍ଟ ନିରିହ ପକ୍ଷୀର

ମନୁଷ୍ୟ ଜାତିରେ ।

ରଖିଛି ବନ୍ଧନେ ପକ୍ଷୀ ବଡ଼ ସେ ନିଷ୍ଠାର

କି ମନୁଷ୍ୟ କି ବିଚାର କି ପରି ସଂସ୍କାର

ଚିନ୍ତା ନାହିଁ ତାର ।

ଉଡ଼ନ୍ତି ଚଢ଼େଇ ମୁହିଁ ବନ୍ଦୀରେ ରହିଛି

ମୋହୁ ଛନ୍ତି ଅନ୍ୟ ପକ୍ଷୀ ମୁହିଁ କାନ୍ଦୁ ଅଛି

କଷ୍ଟ ଓ ଦୁଃଖରେ ।

ଏ ଡାଳ ସେ ଡାଳ ପକ୍ଷୀ ଉଡୁ ଥାନ୍ତି ନିତ୍ୟେ

ରାବ ସୁମଧୁର ଯହିଁ ଗୁଞ୍ଜୁ ଥାଏ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ

ମୁଁ  ଅଛି ବନ୍ଦୀରେ ।

ଖୋଲି ଦିଅ ଏ ପିଞ୍ଜରା ଉଡ଼ି ଯାଉ ପକ୍ଷୀ

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କୁ କର ନିଜ ମା ନ ବ ତା ରଖି

ଉଡ଼ନ୍ତା ପକ୍ଷୀରେ ।