ପକ୍ଷୀ

ଥାଇ ପିଞ୍ଜରାରେ ପକ୍ଷୀ କରୁଛି ରୋଦନ 

ଅନ୍ୟ ପକ୍ଷୀ ଉଡୁ ଛନ୍ତି କରନ୍ତି ଗୁଞ୍ଜନ

ମୁହିଁ ବନ୍ଧନରେ ।

ଅଛି କେତେ କଷ୍ଟ ତାର ବୁଝିବ କିଏ ସେ

ଅବୁଝା ମାନବ ଜାତି ଜାଣିବ କାହୁଁ ସେ

ଅଛି ସେ କଷ୍ଟରେ ।

ବଡ଼ ସ୍ୱାର୍ଥପର ନର  ସ୍ବାର୍ଥେ ନିରନ୍ତର

କାହୁଁ ସେ ବୁଝିବ କଷ୍ଟ ନିରିହ ପକ୍ଷୀର

ମନୁଷ୍ୟ ଏ ଛାର ।

ରଖିଛି ବନ୍ଧନେ ପକ୍ଷୀ ବଡ଼ ସେ ନିଷ୍ଠାର

କି ମନୁଷ୍ୟ କି ବିଚାର କି ପରି ସଂସ୍କାର

ଚିନ୍ତା ନାହିଁ ତାର ।

ଉଡ଼ନ୍ତି ଚଢ଼େଇ ଦେଖ ବନ୍ଦୀରେ ରହିଛି

ମନ ମୋହୁ ଥାଏ ପକ୍ଷୀ ଏହୁ କାନ୍ଦୁ ଅଛି

ଅତି ହିଁ ଦୁଃଖରେ ।

ଏ ଡାଳ ସେ ଡାଳ ପକ୍ଷୀ ଉଡୁ ଥାଏ ନିତ୍ୟେ

ରାବ ସୁମଧୁର ତାଙ୍କ ଗୁଞ୍ଜୁ ଥାଏ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ

ଏ ପକ୍ଷୀ ବନ୍ଦୀରେ ।

ଖୋଲି ଦିଅ ଏ ପିଞ୍ଜରା ଉଡ଼ି ଯାଉ ପକ୍ଷୀ

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କୁ କର ନିଜ ମା ନ ବ ତା ରଖି

ଉଡ଼ନ୍ତି ପକ୍ଷୀରେ ।