ଅନ୍ଧକାର

କରିଥିଲି ଅଞ୍ଚଳ ନିଷିଦ୍ଧ 

ଜାଳୁଥିଲି ସୁନାର ଦୀପାଳି l 

ଦୃଢ଼ ଏକ ବିଶାଳ ବନ୍ଧନ 

ଚଉପାଶେ ରହିଥିଲା ଘେରି l 

ପ୍ରଜ୍ଜ୍ୱଳିତ ଦୀପର ଆଲୋକେ 

ଆଲୋକିତ ଥିଲା ମୋର କକ୍ଷ l 

ସୌଭାଗ୍ୟର  ଜଉମୁଦ ଦେଇ 

ଜଗି ରହିଥିଲା ଅବା ଯକ୍ଷ l 

ଦିନେ ସେହି ପାଚେରୀକୁ ଭାଙ୍ଗି 

ସ୍ୱଚ୍ଛନ୍ଦରେ ପଶିଗଲା ଦ୍ଵନ୍ଦ  l 

ହୋଇଗଲା ନିସ୍ତେଜ ନିଶ୍ଚଳ 

ଘୋଟିଗଲା କାହୁଁ ନିରାନନ୍ଦ l 

ଦେଖିଲି ମୁଁ ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ 

ହରାଇଛି ମୋହର  ସର୍ବସ୍ବ l 

ଚଉଦିଗ କରେ ହାହାକାର 

କରିଦେଇ ସର୍ବହରା ନିଃସ୍ୱ 

ଏବେ ଯେତେ ଆଗକୁ ଅନାଏ 

ଭିଡ଼ିନିଏ ପଛକୁ ଅତୀତ 

ହୋଇଯାଏ ନୀରବ ନିସ୍ତେଜ 

ସେ ଅନ୍ଧାରେ ମିଶିନି ଯାବତ l