ପଖାଳ

କି ସଞ୍ଜ ସକାଳ ସବୁଦିନ ମନ

  ପଖାଳ କୁ ଝୁରୁଥାଏ

ଦିନଟିଏ ତାକୁ ଛାଡି ହୁଏନାହିଁ

  ପଖାଳ ପ୍ରେମୀ ମୁଁ କହେ ।

ଓଡ଼ିଆ ଘରର ମହତ ପଣିଆ

  କଂସାରେ ପଖାଳ ଭାତ

ବଢ଼ି ଚୁରା ସାଥେ ଶାଗଭଜା କିଛି

  ଆମପାଇଁ ପ୍ରିୟ ସେତ ।

ବାଇଗଣ ପୋଡା ଚଟଣି ସୁଆଦ

 ବୋଉ ହାତ ମାଛଭଜା

ସକାଳୁସକାଳୁ ପେଟରେ ପଡିଲେ

  ଭାବେ ମୁଁ ନିଜକୁ ରାଜା।

ଭାତ ଖାଇନିତୀ ହାତ ପୋଛିଦିଏ

 ବୋଉ ପଣତ ରେ ଯାଇ

ବୋଉ କହୁଥାଏ ହେବୁନି ଚଗଲା

 ପାଠ ପଢୁଥିବୁ ମନଦେଇ ।

ବଡ଼ ଲୋକି କଥା ଦେଖଣା ଦରବ

  ଆମପାଖେ କିଛି ନାହିଁ

ହେଲେ ପଖାଳ କଂସାରେ ଆମରି ଆଦର

  ତାପରି କୁହକିଏ ଅଛି ଭାଇ ।

 ବିଲହୀଡେ ମୁଁ ଭାତ ନେଇଚାଲେ

  ମୋ ବାପା ଖାଇବା ପାଇଁ

 ଅତି ଯତନରେ ବୋଉ ବାନ୍ଧି ଦିଏ

   କଂସାରେ ପଖାଳ ଭାତ ।

 ଘୋଟଣା ଟୋକେଇ ଫିଟାଇଦେଲେ

   ବାପା ଦେଖି ଖୁସି ବୋହୁତ

  ମନ ବୁଝିକରି ପେଟ ଭରି ହୋଇ

    ପଖାଳ ଭାତ କୁ ଖାଇ ।

  ମନ ଆନନ୍ଦ ରେ ଆମ୍ବ ଗଛ ମୂଳେ

    ଟିକିଏ ପଡନ୍ତି ଶୋଇ

  ଚଷା କୂଳେ ପରା ଜନମ ହୋଇଛୁ 

   ଚାଷ ତ ବେଉସା ଆମର ।

  ବରଷକ ଆମେ ଖଟୁଥାଉ ନୀତି

    ଖରା ବରଷା କାକର ଶୀତେ ଥାଇ

  ଆମେ ଯେ ଓଡ଼ିଆ ସବୁଠୁ ବଢିଆ

    ନିଆରା ଜୀବନ ଆମର

  ଆମରି ମହତ ବୁଝିଥାଏ ନୀତି

   ପଖାଳ କଂସା ଆମର ।