ପିତା ମାତାଙ୍କୁ ଭୁଲ ନାହିଁ

ଆକାଶହୁଁ ବଡ଼ ପିତା ମାତା ବଡ଼ ପୃଥିବୀ ଅପେକ୍ଷା

ଧିକ ଧିକ ସେହି ପୁଅ ଯିଏ କରେ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଉପେକ୍ଷା ।

ପିତା ମାତା ପରା ସ୍ନେହ ସୋହାଗର ସୀମାହୀନ ସିନ୍ଧୁ

ମମତାର ଖରସ୍ରୋତା ସ୍ରୋତସ୍ୱିନୀ ହୃଦ-ନଭ-ଇନ୍ଦୁ ।

ଦଶ ମାସ ମାତା ଗର୍ଭେ ଧରି ସହି କଷ୍ଟ ଗୁରୁତର 

ସ୍ତନଭାଙ୍ଗି ମୁଖେ କ୍ଷୀର ଦେଇ ପୁଷ୍ଟ କଲା କଳେବର ।

ନୟନ ପିତୁଳା ସ୍ନେହ ସୁଧାବୋଳା ମୋ ରଙ୍କରତନ

ଆହା ଗଣ୍ଠିଧନ ଅନ୍ଧର ଲଉଡ଼ି ଜୀବର ଜୀବନ ।

ନିଜେ ଉପବାସ ରହି ଭଲମନ୍ଦ ସାଇତେ ତା ପାଇଁ

ରତନ ପସରା ପ୍ରାୟେ ଦିବା ନିଶି କୋଳେଇ କାଖେଇ ।

ମାଆର ମମତା ଅମୂଲ ମୂଲ ଯେ ନୁହେଁ ଆକଳନ

କିଏ ଅଛି ପୁଅ ମାତା ଋଣଭାର ଶୁଝିବା ଭାଜନ ।

ପିତାଙ୍କର ଦିବ୍ୟ ସ୍ନେହ ଅନୁରାଗ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା

ଆଖି ଲୁହ ଓଠେ ପିଇ କରେ ସୁତ ହିତର ବ୍ୟବସ୍ଥା ।

ଅସୁମାରୀ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁଥାନ୍ତି ଦୁହେଁ ସନ୍ତାନ ନିମିତ୍ତ

ମୁଣ୍ଡକୁ ତା ହାତ ପାଇଗଲା ପରେ ଭୁଲଇ ସମସ୍ତ ।

ଭାରିଜାକୁ ଧରି ଚାକିରୀ ଆଦରି ରହଇ ସହରେ

ପିତା ମାତା ଏଠି ସାହାହୀନ ହୋଇ ସଢ଼ନ୍ତି ଗାଆଁରେ ।

ଅସରା ଅସରା ଲୋତକ ଧାରାରେ ବକ୍ଷ ହୁଏ ସିକ୍ତ

ଛାତି ଯାଏ ଫାଟି କୋହ ଉଠେ ଫୁଟି ବୁଝିବ କେ କଷ୍ଟ ।

ଜୀବନଯାକର ଦୁହିଁଙ୍କ ମିହନ୍ତ ହୁଅଇ ବିଫଳ

କଳି ଯୁଗର ଏ ସଭ୍ୟ ଶିକ୍ଷିତଙ୍କ ଏମନ୍ତ ବିଚାର ।

ଯେପରି ବୁଣିବ ସେପରି କାଟିବ ବିଧିର ବିଧାନ

ଏପରି ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ଧାତା ଖଞ୍ଜେ ଦାରୁଣ କଷଣ ।

ବେଳଥାଉ ବନ୍ଧ ବାନ୍ଧରେ କୃତଘ୍ନ ପିତୃ ମାତୃ ଦ୍ରୋହୀ

ତାଙ୍କ ଅସନ୍ତୋଷେ ଜଳିଯିବ ତୋର ସୁଖ ଶାନ୍ତି ଦେହୀ ।

ରୌରବ ନରକ ଭୋଗିବୁ ନିଶ୍ଚିତ ହୁଅ ସାବଧାନ

ଉଧାର ମାଣକ ତିନି ପା ନୋହିବ ମଣ ବେଦ ଜ୍ଞାନ ।