ପିଲାଦିନ ସ୍ମୃତି

ଶୀତ ଆସେ ମିତ ହୋଇ

ଦେହ ମନ ଯାଏ ଛୁଇଁ

ସ୍ମୃତି ହୋଇ ରହିଥାଏ

ଭୁଲିବାର ନୁହେଁ ସେହି ।

ହେଂସ ମଶିଣା ଆନନ୍ଦେ

ପାଶେ ନିଏ କେତେ ଛନ୍ଦେ

ଶଇଶବେ ମାମୁ ଘର

ମନ ଝୁରେ ନିରାନନ୍ଦେ ।

ହୃଦ ଖୋଲା କଥା କେତେ

ଦିଶେ ନାହିଁ ସ୍ବାର୍ଥ ସେଥେ

ଜୀବନର ମୁକ୍ତ ଗୀତି

ରହିଯାଏ ଗତିପଥେ ।

ଭାଇ ଭଗିନୀର ମେଳି

ଚୁଲି ଯେବେ ଉଠେ ଜଳି

ମାଆ ପାଶେ ବସି ଧିରେ

କରୁଥିଲୁ କେତେ କଳି ।

ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଗଲା ପରେ

ନୟନରେ ନିଦ୍ରା ଘାରେ

ମାଆ ହସ୍ତେ ଖାଇ ଦେଇ

ଶୋଇଯାଉ ବିଞ୍ଛଣାରେ ।

ମାଆ କୋଳର ଉଷୁମ

ଅଟେ ସ୍ବର୍ଗ ସୁଖ ସମ

ଖୋଜିଲେକି ମିଳେ କାହିଁ

ଥିଲେ ଥାଉ ଯେତେ ହେମ ।