ଫୁଲେଇ ମୌସୁମୀର ପ୍ରୀତିଛିଟା

ଅସହ୍ୟ ନିଦାଘ ବିଦାୟ ନେଇଛି

        ମେଘ ହସେ ଆକାଶରେ,

ଫୁଲେଇ ମୌସୁମୀ ଧୀର ସମୀରଣେ

        ଛୁଇଁ ଯାଏ ଧିରେ ଧିରେ ।

ମୌସୁମୀର ଛୁଆଁ ମନରେ ଦେହରେ

        ଫିଙ୍ଗିଦିଏ ପ୍ରୀତିଛିଟା,

ଆନମନା ହୁଏ ତାରୁଣ୍ୟ ଅଧୀରେ

        ଚାଖିବାକୁ ପ୍ରୀତି ମିଠା ।

ଶ୍ୟାମଳାଙ୍ଗୀ ଲତା ଲଟେଇ ଯାଏ ତ

        ଯାହାର ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ପାଏ,

ନିବିଡ଼ ଆଶ୍ଳେଷେ ବାନ୍ଧିରଖେ ସତେ

        ପ୍ରୀତିପୂର୍ଣ୍ଣା ହୋଇଥାଏ ।

କ୍ଷେତରେ ଶୁଭଇ କୃଷକ କଣ୍ଠରେ 

        ସଙ୍ଗୀତ ଯେ ପ୍ରୀତିବୋଳା ,

ଗାଏ ସେ ବିଭୋରେ ଆଜ ଦେଖିଲି ରେ

        ନବୀନ ବୟସୀ ବାଳା ।

ଗାଆଁ ପୋଖରୀରେ ନୂଆ ମୌସୁମୀରେ

        ପାଣି ଯେବେ ଭରିଯାଏ,

ଗାଧୁଆ ତୁଠରେ ନବ ଯଉବନୀ

         କାମନା ଭରେ ଆଖିରେ ।

ରକ୍ତ ହଳଦୀର ଦେହକୁ ତାହାର

        ଶାଢୀରେ ଲୁଚେଇ ଘଷେ,

ଆର ତୁଠେ ଯୁବ ପ୍ରାଣେ ପ୍ରୀତି ଜାଗେ

        ଭିଜାଦେହ ସ୍ପର୍ଶ ଆଶେ ।

ମୌସୁମୀ ଛୁଆଁରେ ରାତି ଅନ୍ଧାରରେ

         ବର୍ଷା ଯେବେ ଝରୁଥାଏ,

ଟପ ଟପ ତାର ଶବଦ ଭିତରେ

         ପ୍ରୀତି ରଙ୍ଗ ଭାସିଯାଏ ।

ମୌସୁମୀ ଆଣେ ତ ଦେହରେ ପୁଲକ

        ମନେ ଭରେ ପ୍ରୀତି ଆଶା,

ସଭିଙ୍କ ଦେହରେ ଲାଗେ ପ୍ରୀତି ଛିଟା

         ଜାଗେ ମିଳନର ନିଶା ।