ଫଗୁଣ ରଙ୍ଗ

ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ୱ    

 ଖୋଜେ ମୁଁ କାହିଁକି    

  ତୁମରି ଭାବନା ସ୍ରୋତେ  

ନିଜ ପ୍ରତିଛବି    

 ତୁମ ହୃଦୟରେ   

  ଆଙ୍କିଦିଏ ନିଜ ହାତେ l

ଶୟନେ ସ୍ୱପନେ   

  କାହିଁକି କେଜାଣି   

   ତୁମ ରୂପ ଉଠେ ଭାସି  

ନିଜେ ବି ନିଜକୁ   

 ବୁଝେଇ ପାରେନି   

  ଛାଇ ଦେଖି ଦିଏ ହସି l

ଅଜାଣତେ ଯେବେ   

 ଲେଖି ପକାଏ ମୁଁ   

  ତୁମ ନାମ ଲେଖନୀରେ  

କବିତା ପାଲଟେ    

 ପ୍ରୀତି ଫୁଲ ହୋଇ   

  ମନେ ମୋ ମହକ ଭରେ l

କାହିଁକି କେଜାଣି    

 ମୋ ଦିନ ବିତେନା   

  ଆଖି ଖୋଜେ ନିରନ୍ତର 

ଯୁଆଡେ ଯାଏ ମୁଁ   

 ତୁମକୁ ହିଁ ଦେଖେ   

  ପଲକେ କରିଛ ଘର l

ମନ ବୁଝେନାହିଁ   

 ବୁଝେଇ ପାରେନି    

  ଭୁଲିବାକୁ ଚାହେଁ ଯେତେ  

ଯାଦୁଗର ସାଜି   

 କୁହୁକ ବିଣାରେ    

  ଛୁଇଁ ଯାଅ ସେତେ ମତେ l

ତୁମ କବିତାରେ   

 ନିଜକୁ ଖୋଜେ ମୁଁ    

  ପ୍ରତିଟି ଅକ୍ଷର ନେଇ  

କେବେ ଅନୁଭବେ   

 ପ୍ରୀତିର ପରଶ   

   କେବେ କୋଉଠି ବି ନାହିଁ l

ଆଇନା ରେ ଯେବେ    

 ନିଜକୁ ଦେଖେ ମୁଁ    

  ତୁମ ଛବି ଉଙ୍କି ମାରେ  

ଆଖିର ପଲକେ    

 ଲୁଚିଥାଅ କାହିଁ   

  ହୃଦୟର ମନ୍ଦିରରେ l

ବେଳେବେଳେ ହସେ   

 ନିଜକୁ ନିଜେ ମୁଁ    

  ସ୍ମୃତିକୁ ସ୍ମରଣ କରି  

ଅଜଣା ଠିକଣା   

 ନିଷିଦ୍ଧ ସପନେ   

  କାହିଁ ମନ ହୁଏ ଏତେ ଝୁରି   ?