ଫେରି ଯାଉଛି ମୁଁ ଶୂନ୍ଯ ହସ୍ତରେ

ଅନ୍ତହୀନ ଦୁଃଖ ହୃଦୟ ବେଦନା

   ବିଶ୍ବାସ ଭରସା ଯାଉଛି ତୁଟି

ଅନ୍ଯାୟ ଅସତ୍ଯ ମିଥ୍ଯା ବ୍ଯଭୀଚାରେ

   ଭୂଲୁଣ୍ଠିତ ସତ୍ଯ ମର୍ଯ୍ଯାଦା ଶାନ୍ତି ।

ଦିଶେ କଦାକାର ଅସ୍ପଷ୍ଟ ବିକୃତ

    ଭଙ୍ଗା ଦର୍ପଣରେ ରୂପ ବଦନ

ହସ୍ତପଦେ ବନ୍ଧା ଲୌହର ଜଞ୍ଜୀର

    ଉଜୁଡି ଯାଉଛି ଯୌବନ ସ୍ବପ୍ନ ।

ପାରୁନି ପ୍ରକାଶି ଭାବକୁ କଲମ

    କଳୁଷେ ଉତ୍କଟ କାଳିନ୍ଦୀ ତଟ

ଶୁଷ୍କ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ମମତା ନିର୍ଝର 

    ତଟସ୍ଥ ଜୀବନ ଗ୍ରାସେ ସଙ୍କଟ ।

ବିଚରା ମଣିଷ ବଞ୍ଚୁଛି ସଂସାରେ

     ଆପଣାର ଶବ କାନ୍ଧରେ ରଖି

ଯାଉଛି ନୀରବୀ କବିପ୍ରାଣ ମୋର

    ମଣିଷପଣିଆ ମରିବା ଦେଖି ।

କେମିତି ବର୍ଣ୍ଣିବି ଜୀବନ ତୁମକୁ

    ପାଉନାହିଁ ଶବ୍ଦ ଭାଷାକୋଷରେ

ଖୋଜି ପାଉନାହିଁ ନିଜେ ମୁଁ ନିଜକୁ

    ଫେରି ଯାଉଅଛି ଶୂନ୍ଯ ହସ୍ତରେ ।