ପବିତ୍ର ମିଠାର ହସ, ଅମୂଲ୍ୟ ସମ୍ପଦ

ପ୍ରେମ, ସ୍ନେହ ଓ ମଣିଷତ୍ୱ କରିଛି ଘର 

ମାନବର ଛlତିର ନିବୃତ କୋଣରେ

ହୁଏ ସୁଖମୟ ଜୀବନ, ନେଇ ପାରେ ସେ 

ତା ପାଇଁ ନିଃଶ୍ୱାସ ପ୍ରଶ୍ୱାସ ସ୍ୱଚ୍ଛନ୍ଦରେ l

ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ହସ ମୁଖରେ ହେଲେ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ

ପଡୋଶୀ ହୃଦୟରେ ଉଠଇ ଢେଉ

ସବୁ ମାନ ଅଭିମାନ ରାଗ ରୁଷା ଅସୂୟା

ନିଶ୍ଚିତ ମନରୁ ଲିଭି ଯାଏ ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ।

ସେହି ପବିତ୍ର ମିଠାର ହସ ଓଠରୁ ଝରିଲେ

ମଣିଷର ରୋଗ ବୈରାଗ୍ୟ ନରହିବ

ସେଇ ମୁକୁତା ପରି ଅମୂଲ୍ୟ ସମ୍ପଦ ଯତନେ 

ସାଉଁଟିବା କଥା କେବେ ନଭୁଲିବ ।

ସମୟ ସର୍ବଦା ଗଡି ଗଡି ଚାଲେ, ଚେଷ୍ଟା 

କଲେ ମଧ୍ୟ କେବେ ସେ ତ ଫେରେନି

ଭବିଷ୍ୟତ ଅନିଶ୍ଚିତ, ଅତୀତ ତ ଅତୀତ, ତେଣୁ

ଅତୀତକୁ ମନେ ପକାଇ ହସକୁ ଭୁଲିବାନି ।

ମାନବିକ ଅଧିକାର ଗୁଡିକୁ କରିଲେ କ୍ଷୁର୍ଣ,

ମନୁଷ୍ୟ ମନରେ ଜଳଇ ଅନଳ

ସେହି ଅନଳ ଜଳି ସମାଜରେ ଥିବା ସୁଖ 

ସମୃଦ୍ଧି ଜଳି ଶାନ୍ତି ହୋଇବ ଲୀନ ।