ପାଳିଛି ମୁଁ ବିଷଧର

ଘରେ ମୁଁ ପୋଷିଛି ବିଷଧରକୁ ଲୋ

ନିଜ ପେଟ ନିଜେ ମାରି

ଅଣ୍ଟି ଛୁରୀ ପରି କାଟିଦେଲା ତଣ୍ଟି

ଜୀଇଁ ଥାଉ ଗଲି ମରି ।

ସ୍ୱାର୍ଥବାଦୀ ଏହି ଦୁନିଆ ବୁକୁରେ

କିଏ କରେ କେତେ ନାଟ

ସ୍ୱାର୍ଥ ସରିଗଲେ ଜାଣେ ନାହିଁ ତତେ

ବଦଳାନ୍ତି ନିଜ ବାଟ ।

ମାନବିକତାର ଧର୍ମ କେଉଁଠାରେ

ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁ ନାହିଁ

ଖାଇବା ପତ୍ରରେ ଛେପ ପକାଇଣ

ଚାଲିଯାଆନ୍ତି ଆଡେଇ ।

ପଞ୍ଜୁରୀରେ ଶାରୀ ରାମ ନାମ ଜପେ

ବନ୍ଧନରେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ

ଆଶା ମନେ ରଖି ମୁକୁଳିବା ପାଇଁ

ଦିନରାତି ଗାଉଥାଇ ।

ବନ୍ଦୀ ହୀନ ପ୍ରାଣୀ ଭୟ କରେ ନାହିଁ

ନିଜ କଥା ଭାବୁଥାଏ

ଆବଶ୍ୟକ ସ୍ଥଳେ ଜୀବନକୁ ଖେଳି

ଅଧା ବାଟେ ଚାଲିଯାଏ ।

ଏମାନଙ୍କ ବିଷ କେଇ କ୍ଷଣେ ନୁହେଁ

ସବୁଦିନ ଦେହେ ଚରେ

ଧୀର ପାଣି ପରି ସମ୍ପୂର୍ଣ ଦେହକୁ

ଘାରି ଘାରି ନୀତି ମାରେ ।

କ୍ଷୀର ଗୂଡ଼ ଦେଇ ପାଳିଥିଲି ତତେ

ଭୋଗୁଛି ଆଜି ମୁଁ ଦଶା

ନିଜ ରଙ୍ଗ ନିଜେ ଦେଖାଇଣ ଦେଲୁ

ଭାଙ୍ଗିଲୁ ମୋର ଭରଷା ।