ପାଦ

ଆଦରରେ କୋଳେଇଲା ମୋତେ ମାଟିଟା ଯେବେଠୁ,

କଅଁଳିଆ ଦେହଟା ମୋ';

ଝଡ଼ଝଞ୍ଜା, ଠୋକରର ଶକ୍ତ ଶିଳାସବୁକୁ -

ଝୁଣ୍ଟିଝୁଣ୍ଟି କ୍ଷତାକ୍ତ, ରକ୍ତାକ୍ତ ହେବା ପରେପରେ...

ବୋଧହୁଏ ଚାଲିବାର ଦିଗଟେ ମୁଁ ବାଛିନେଲି ଠିକ୍ ସେବେଠୁ ।।

ସମୟର ତାଳେତାଳେ ଚାଲିଛି ଯେବେଠୁ,

ଗୋଲାପିଆ ଦେହଟା ମୋ';

ଅପମାନ, ଅପବାଦର ଶକ୍ତ କଣ୍ଟାସବୁକୁ -

ଚକଟି ଚକଟି ସିକ୍ତ ରିକ୍ତ ହେବା ପରେପରେ...

ବୋଧହୁଏ ଜୀଇଁବାର ସଡ଼କଟେ ମୁଁ ଧରିନେଲି ଠିକ୍ ସେବେଠୁ ।।

ସଡ଼କର ଏପାଖୁ ସେପାଖ ଯାଇଛି ଯେବେଠୁ,

ଉଡ଼ାଣିଆଁ ଦେହଟା ମୋ';

ବିଲହୁଡା, ପାହାଡ଼, ପ୍ରାନ୍ତର, ପ୍ରାସାଦ ସବୁକୁ -

ଟପିଟପି ଦିଗନ୍ତ-ସୀମାନ୍ତ ଯିବା ପରେପରେ....

ବୋଧହୁଏ ଧାଇଁବାର ବେଗଟା ମୁଁ ବୁଝିନେଲି ଠିକ୍ ସେବେଠୁ ।।

କେବେ ଆଗକୁ ତ' କେବେ ପଛକୁ...

ପୁଣି କେବେ ରହିଯାଏ ଯୋଉଠି ସେଇଠି -

ଅନ୍ତରରେ ନେଇ ଏକ ଅବ୍ୟକ୍ତ ପ୍ରତିବାଦ, ମୁଁ "ପାଦ" ।।