ପାଦ ପାଉଁଜି

କୁଞ୍ଜବନେ ରାଧାରାଣୀ ହୋଇ ଅଛି ସଜ,

ଅଜିତ ଆସିବେ କୁଞ୍ଜେ ଶ୍ୟାମ ବ୍ରଜରାଜ।

ମୁଖ ପଦ୍ମ ଝଟକଇ ସତେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜହ୍ନ,

ଚକ୍ଷୁ କି ନୀଳ ନଳିନୀ ପୁଷ୍ପିତ କୁସୁମ ।

ଗଳେ ଗଳା ହାର ଆହା ନକ୍ଷତ୍ରର ଭ୍ରମ,

ସୃଜଇ ଚମ୍ପକ ସମ ରାଧା ଅପଘନ ।

କଟିରେ ମେଖଳା ଘେରା ସର୍ବାଙ୍ଗେ ଚନ୍ଦନ 

ଦିଶଇ ଅତୁଳନୀୟ ରୂପ ଅବର୍ଣ୍ଣନ, ।

ପଦ ପଲ୍ଲବେ ଝଟକେ ପାଉଁଜି ନୂପୁର

ରୁଣୁଝୁଣୁ ନିକ୍ଵଣରେ ମୋହ ତିନି ପୁର ।

ଶବଦ ଶୁଭିଲା ଯାଇ କର୍ଣ୍ଣ ଗହ୍ଵରରେ,

ଚମକି ପଡିଲେ କୃଷ୍ଣ ନୂପୁରର ସ୍ଵରେ ।

ଏତ ରାଧା ପାଉଁଜି ର ଅପୂର୍ବ ନିକ୍ଵଣ,

ମଦନ ଶର ବିନ୍ଧେ କି ମନ‌ ଛନଛନ ।

ଶବଦ ସୃଜେକି ସତେ ବାକ୍ୟ ଦେବୀ ବୀଣା,

ବାଦନ କରନ୍ତି ବୈକୁଣ୍ଠେ ହୋଇ ଆନମନା ।

ବୀଣା ନିକ୍ଵଣ ରୁ ବଳି ଶୁଭଇ ମଧୁର,

ରାଧା ରାଣୀ ପଦ ପଲ୍ଲବ ପାଉଁଜିର ସ୍ଵର ।

ରାଧା ପାଦ ପାଉଁଜିର ଚିତ୍ରାବଳି ମନେ,

ଆଙ୍କୁଛନ୍ତି ବ୍ରଜ ରାଜ ମଗ୍ନ ରାଧା ପ୍ରେମେ ।

ବିହ୍ଵଳେ ମୋହିନୀ ମାୟା ବଶେ କୃଷ୍ଣ ଚନ୍ଦ୍ର,

ଟାଣି ଆଣିଲା କୁଞ୍ଜକୁ ପାଉଁଜି ର ଶଦ୍ଦ ।

ରାଧାରାଣୀ ସଙ୍ଗେ କୃଷ୍ଣ ହୋଇଲେ ବିଜୟ,

ରାଧାପଦ ପାଉଁଜି ନିକ୍ଵଣ ଶଦ୍ଦମୟ ।

କରୁଛି ଉଛନ୍ନ ଆଜି ଏ ସାରା ଜଗତ,

କରିଛି ସେହି କାଳରୁ ସେ ଶଦ୍ଦ ମୋହିତ ।