ଓଡିଆଣୀ

ଓଢଣୀ ଆଚ୍ଛଦେ ଦିବ୍ୟ ପରିଚ୍ଛଦେ

ଶୋଭା ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ବେଶ

ଦେଖି ଦେଲେ ଲାଗେ ସରଗ ସୁଷମା

ସତେ କି ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ପ୍ରକାଶ ।

ମୁଖ କମନୀୟା ବେଶ ଶୋଭାନୀୟ

ଉକୁଟାଇ ନାନା ଚିତା

ସୁୁନ୍ଥ। ଓ ଲଲାଟ  ସିନ୍ଦୂରେ ସୁନ୍ଦର

ପାଦରେ ନାଲି ଅଳତା ।

ଶାଢୀ ପରିଧାନେ ଜନ ମନ କିଣେ

ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ବ୍ୟବହାର 

ଖୋଷାରେ କୁସୁମ ଦିଶେ ସୁସୁଷମ

ପ୍ରତି ଅବୟବ ତାର ।

ପ୍ରେମ ଓ ପ୍ରଣୟ କରୁଣା ପ୍ରବାହ

ସେତେ କିବା ମୂର୍ତ୍ତି ମତି

ଏକାଧାରେ ସଦା କି ଆନନ୍ଦ ପ୍ରଦା

ବିପୁଳ ଭାବ ବିଭୂତି ।  

ଧର୍ଯ୍ୟ ଓ ସହନ ଯାର ଅନୁପମ

ସୁମଧୁର ସୁଖକର

ନାନା ଅଳ ଙ୍କାର ଅଙ୍ଗ ଦେଶେ ତାର

ଝଳି ଦିଶଇ ଭାସ୍ଵର ।

ଚାରୁ ହାସ ମୟୀ ଚାରୁ ଭାସ ମୟୀ

ସ୍ନେହ ଆଦର୍ଶର ଧାର

ଝରଇ ଯାହାର ଅପାର ଆଦର

ସ୍ନେହେ ଜିଣେ ପରିବାର ।

ସଭିଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ସଉହାର୍ଦ୍ଦ୍ୟ ଦାନ

କରୁ ଥାଏ ନିତି ନିତି

ଓଡ଼ିଆଣୀ ପାଇଁ ଓଡ଼ିଆ ସଂସ୍କୃତି

ଲଭଇ ଚିର ସୁଖ୍ୟାତି ।

ଶଙ୍ଖା ଚୁଡ଼ି ଶୋଭା କେଡେ ମନଲୋଭା

ବେନି କରେ ଦିଶେ ତାର

ଗୁରୁ ଜନେ ଭକ୍ତି ଲଘୁ ଜନେ ନିତି

କରଇ ସ୍ନେହ ଅପାର ।

ସଂଜେ ସଞ୍ଜ ବତୀ ଜଳାଇ ଭକତି

ଅନ୍ତରେ ବଜାଇ ଶଙ୍ଖ

ସଭିଙ୍କର ଶୁଭ ମନାସି ସୁଦିବ୍ୟ 

ଭାବରେ ଭରା ନିଶଙ୍କ ।

ଶ୍ରାଦ୍ଧ ସେବା ପୂଜା ପର୍ବ ପର୍ବଣୀରେ

ବ୍ରତ ଉପବାସ କରି

ନାନା ଓଷା ପାଳି ପିଠା ପଣା କ୍ଷୀରି

କରେ ସେ ସୁଆଦ ଭରି ।