ନଶ୍ବରତାର ଛାଇ ନପଡୁ

ମୁଁ କିଏ? 

ମୁଁଁ କେଉଁ ଧରମର ? 

ମୁଁଁ କେଉଁ ଜାତିର ? 

କାହିିଁକି ? 

ମୋ ଭିତରେ ପୁରାଇଲେ କିଏ ? 

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ଯ ଲାଗୁଛି ମୋତେ !

ମୋତେ କାହିଁକି ଜନ୍ମରୁ ଶିିଖେଇ ଦିଆଯାଏ ଏସବୁ 

ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଖୋଜିବାକୁ?

ଭାବେ, ଅନ୍ୟ ପ୍ରାଣୀ ଜଗତରେ 

ନାହିଁ ତ ଏହି ଭାବନା।

ମେଣ୍ଢାପଲପରି ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ ଭାବନାରେ 

ବାନ୍ଧି ହୋଇ ଯାଏନି କି ?

ମୁଁଁ ନିଜକୁ ପଚାରେ, କଣ ଧରମ ମୋହ ବିନା 

ଜୀବନ କଅଣ ତିଷ୍ଠି ପାରିବନି?

ମଣିଷ ଭିତରେ, ମଣିଷ ଖୋଜୁଛି, 

ତୁମେ ଏଇ ଧରମର,

ତୁମ ସଂଗରେ ମୋର ଅଛି କି ସଂପର୍କ ?

ତୁଛ ମଣିଷର ମୂଲ୍ୟ, ତୁଛ ମଧ୍ୟ ମଣିଷପଣିଆର।

ମନରେ ଆସୁଛି ମିଛର ଜାଲରେ 

ଭର୍ତ୍ତି କରିବାକୁ ସହଜ,

କିନ୍ତୁ ସତ୍ଯ ସୁନ୍ଦରତାକୁ ପ୍ରକାଶ କରିବା 

ପାଇଁ ସାହାସର ଭାବ ହାରେ ।

ଆମେ ଭାବୁଛେ ଧରମ ଓ ଜାତି 

ମୋହଭରା ଏ ଜଗତ ହିଁ ସତ୍ଯ,

ଯେହେତୁ ଧରମ ଓ ଜାତି ବିନା ଜଗତକୁ 

ମୁଁ କେବେ ଦେଖିନାହିଁ।

ଲୋଭ, ଆସକ୍ତି, ମାୟା,ମୋହ-

ଏ ସବୁରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବା ଏକ ମରୀଚିକା ନୁହେଁ କି?

ମୋର ମୁକ୍ତି ଦରକାର ନାହିଁ, 

ଜୀବନରେ ରହୁ ମୋ ସୁଖ ।

ସମାଜ ମୋତେ ମୋ ଭଳି ହେବାକୁ ଦେଉ।

ମୋର ପ୍ରତି ମୋହରେ,

ପ୍ରତି ଲୋଭରେ,

ପ୍ରତି କର୍ମରେ ସତ୍ୟ ସୁନ୍ଦରତାର ଓ

ପବିତ୍ରତାର ମୁହଁ ଦିଶୁ,

ମାୟାର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ନହେଉ,

ମିଥ୍ୟା, ପ୍ରତାରଣା ଓ ନଶ୍ବରତାର ଛାଇ ନପଡୁ,

ଆର ଜନ୍ମରେ ବୈକୁଣ୍ଠରେ ସ୍ଥାନ ନମିଳୁ ପଛେ ।