ନପାରିହେଲା ତୁମକୁ

ରାଧାଙ୍କୁ ପ୍ରେମରେ      କାହ୍ନୁ ମୋହିଦେଲେ

    ହୋଇଲେ ରାଧାମୋହନ ,

ଦିନେ ନ ଦେଖିଲେ      ଯମୁନା ର କୂଳେ

    ରାଧା ମନ ଛନଛନ ।

ରାଧା ମନ କାହ୍ନା       କାହ୍ନା ମନ କୃଷ୍ଣା

    ଜାଣି ରଚୁଥାନ୍ତି କେଳି ,

ଦେହ ସିନା ଭିନ୍ନ       ଏକ ପ୍ରାଣ ମନ

    ରାଧା ଆଉ ବନମାଳୀ ।

ନ ଦେଖିଲେ ବୋଲି     ଦିନେ ବନମାଳୀ

    ଧରିଲେ କାଚରା ବେଶ ,

କାଚ ଭାର ମୁଣ୍ଡେ       ଧରି ଗୋପଦାଣ୍ଡେ

    କରିଲେ କାହ୍ନୁ ପ୍ରବେଶ ।

ଆସ ଗୋପବାଳି       ମୁଁ ଭଳିକି ଭଳି

    କାଚରା ଆସିଛି ନେଇ,

ଲଳିତା ବିଶାଖା        ଚିତ୍ରା ଇନ୍ଦୁଲେଖା

    ଦଉଡି ଆସିଲେ ରାଈ ।

ଏକ ଏକ କରି        ନିରେଖିଲେ ହରି

    ରାଧା କୁ ସେ ଦେଖିଦେଲେ ,

କହିଲେ କହ୍ନେଇ       ହାତ ଦିଅ ଦେଇ

    ରଖିବି କାଚକୁ ତଳେ ।

ଯେମିତି ସେ ରାଇ      ଆସିଲେ ପାଖେଇ

    ଦେଖିଦେଲେ କାଚରାକୁ ,

କହିଲେ ବାହାନା       କେତେ କର କାହ୍ନା

    ନପାରିହେଲା ତୁମକୁ ।

ସ୍ମିତ ହାସ୍ୟ ଦେଇ      କହନ୍ତି କହ୍ନେଇ

    ବ୍ୟାକୁଳ ହେଲା ମୋ ମନ ,

ସେଲାଗି ଗୋ ରାଈ     କାଚରା କୁ ନେଇ 

    ଆସିଛି ତୁମ ସଦନ ।

ଟିକିଏ ଲାଜେଇ       ଦେଖିଲେ କଣେଇ

    ରାଧିକା ଗୋପୀନାଥଙ୍କୁ ,

କହିଲେ ଏ ଭାବ      ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଥିବ      

    ନପାରିହେଲା ତୁମକୁ ।