ବର୍ଷା କାଳ

ଅମ୍ବରେ ଅମ୍ବୁକୁ କୋଳେଇ     ପୟୋଧର ଭାସଇ ,

ଶିଖରୀ ଉପରେ ମୟୂରୀ       ନାଚେ ପୁଚ୍ଛ ମେଲାଇ ।

ଝର ଝର ହେଇ ଝରିଲା        ବାରି ମେଘ ବକ୍ଷରୁ ,

ପୁଲକିତ ହେଲା ବସୁଧା        ସୁନାସୀର କୃପାରୁ ।

ଘଡଘଡି ସହ ବିଜୁଳି          ଚମକଇ ଆକାଶେ,

ସିନ୍ଧୁ ସରୀ ନଈ ପୁରଇ         ମୀନ ଜଳରେ ଭାଷେ ।

ବିହଙ୍ଗ କୁରଙ୍ଗ ମୃଗେନ୍ଦ୍ର         ଲୁଚିଗଲେ କୁଞ୍ଜର ,

ପୁଣି ଦିବାକର ଲୁଚିଲେ         ଆଢୁଆଲେ ମୁଦିର ।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଚାରି ଦିଗରେ       ଘୋଟି ଆସେ ଅନ୍ଧାର,

କମ୍ପିଲା ଗଗନ ଶୁଭିଲା         ଇନ୍ଦ୍ର ବଜ୍ର ପ୍ରହାର । 

ବହିଲା ଅନିଳ ଥରିଲା         ମହାଦ୍ରୁମ କାନନେ,

ଭେକ ରଡି ଶୁଣି ଭୁଜଗ        ଗର୍ତ୍ତୁ ଆସେ ଗର୍ଜନେ ।

ଧରିତ୍ରୀ କୋଳରେ ପ୍ରବେଶ    କଲେ ଯେ ବିଭାବରୀ,

ଜାୟା କାନ୍ତ ବାହୁ ବନ୍ଧନେ      ଯାଇ ରହଇ ଡରି ।

ଧୀରେ ଧୀରେ ଶାନ୍ତ ବାରିଦ    ଥମିଗଲା ସମୀର ,

ଘୋଡାଇ ଶୋଇଲା ଅମ୍ବର     ତାରା ଛିଟା ଚଦର ।

( ଅମ୍ବରେ –ଆକାଶରେ , ଅମ୍ବୁକୁ- ଜଳ କୁ , ପୟୋଧର – ମେଘ, ମୁଦିର- ମେଘ , ଶିଖରୀ – ପର୍ବତ ,

ଭୁଜଗ-ସର୍ପ, କୁରଙ୍ଗ-ମୃଗ, ମୃଗେନ୍ଦ୍ର-ସିଂହ, କୁଞ୍ଜର-ହାତୀ, ବିଭାବରୀ-ରାତି, ବାରିଦ-ମେଘ, )