ନମସ୍ତେ

ଏକ ଅଜଣା ପୁଲକରେ

ଯେବେ ଆତ୍ମହରା ହୁଏ ମୁଁ 

ଖୁବ୍ ମନେପଡ ତୁମେ,ଅତୀତର

ରଙ୍ଗହୀନ ସମୟ ହାତଠାରି ଡାକେ 

କେବେପୁଣି ଅପନ୍ତରାର ଅନ୍ଧ ଅର୍ଗଳିରେ 

ଉଦ୍ ବେଳନ ଆଙ୍କୁଥାଏ ତୁମର ଅସ୍ତିତ୍ୱ ।।

କେବେ କଲେଜ ରାସ୍ତାରେ

ତ ପୁଣି କେବେ ବଜାରର ଭିଡଭାଙ୍ଗି 

ଆଗେଇଯାଏ ତୁମସହ ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ 

ବରଗଛ ତଳେ ଅସହାୟତାର 

ସାୟାହ୍ନରେ ବିସ୍ତାରି ଯାଏ ଅବଶିଷ୍ଟ

ଜୀବନର ବାସ୍ନା ଅନ୍ତବସ୍ତ୍ର ର

ଝାଳୁଆ ଗନ୍ଧରେ ।।

ଯାହାଖାଲି ପାର୍ଥକ୍ଯ ଆଙ୍କୁଥାଏ

ଶୀତରାତ୍ରୀ "ରୁଟି ଓ ଚନ୍ଦ୍ର" ର

ଜୋସ୍ନା ବିଭୋର ବିଳାପ ଇତସ୍ତତ ମନ

ଝିଙ୍କାରୀ ର ଝଂକୃତ ଶବ୍ଦ ଗାଉଥାଏ 

ଜୀବନର ବେସୁରା ରାଗିଣୀ 

ଯେତେସବୁ ଅନ୍ୟମନସ୍କରେ ।।

ଖୋଜିବୁଲେ ତୁମର ପରିଚୟ

ସମୟର ସନ୍ଦିହାନ ଇଲାକାରେ

ଏଣେତେଣେ ଏମିତି,ହୃଦୟରେ କେବେ 

ସାଇତି ରଖି ପାରିନି ତୁମର ଅସ୍ଥିତ୍ଵ 

ଛାତିର ଏଇ ଲମ୍ବା କାନଭାସ ଉପରେ ।।