ନିଶବ୍ଦ ରାତିର କବିତା

ତମେ ଛୁଇଁଦେବା ପରେ

ମୁହୂର୍ତ୍ତକରେ ବଦଳିଯାଏ

ମୋ ମନର ପରିଭାଷା ,

ଶ୍ରାବଣରେ ବି ମୋ ମନରେ

ଜଳିବାର ମୋହ ।

ଜହ୍ନର ରୁମାଲରେ ମୁହଁ ଢାଙ୍କି

ଆଲିଙ୍ଗି ନିଏ ଅନ୍ଧାରକୁ ,

ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହେଇ ଗାଇଚାଲେ

ଉଛୁଳା ସପନର ଅନାବନା ଗୀତ

ଛାତିଏ ଆବେଗର ଉତ୍ତାଳ ତରଙ୍ଗରେ

ସହଜ ସହଜ ଲାଗେ

ସଂପର୍କର ଭାରିଭାରି ପଥ ।

ଆଉ ଠିକ୍ ସେତିକିବେଳେ

 ଆମ ହାତ ଲେଖା ପ୍ରେମ କବିତା ସବୁ

ଖୁସିରେ ଉଡିବୁଲନ୍ତି

ତାରା ଫୁଲଙ୍କ ବଗିଚାରେ

ପ୍ରୀତିର ଗୋଲାପ ସବୁ ବୁଡି ମରନ୍ତି

ଅଥୟ ପ୍ରେମର ପାଣି ତଳେ ।

ତମ ରୁଣୁଝୁଣୁ ପାଉଁଜିର

ଝିପିଝିପି ବର୍ଷାର ନିକ୍ବଣ

ଋତୁମତି ନଈଟିଏ ହେଇ

ବହିଯାଏ ମୋ ହୃଦୟ ଉପତ୍ୟକାରେ ।

ତମ ଗଭାର ରଜନୀଗନ୍ଧାର ଅମ୍ଲାନ ବାସ୍ନା

ସଞ୍ଚରି ଯାଉଥାଏ 

ମୋ ଦେହ ଓ ମନ ସାରା ।

ବାହାରେ ମୌସୁମୀ ବର୍ଷା ଛେଚୁଥିଲେ ବି

ମୁଁ ପ୍ରୀତିର ଦୋଳୀରେ ଝୁଲୁଥାଏ,

ତୁମ ଭଲପାଇବାର ବର୍ଷାରେ 

ଗୋଟା ପଣେ ଗାଧୋଇସାରି

ଗାଉଥାଏ ନିଶବ୍ଦ ରାତିର କବିତା ।

      ****