ନଇଁ ଯାଏ ମଥା

ଅଛି ଘର ପରିବାର ଗ୍ରାମ ସମାଜ ନଗର

ବଦଳି ଗଲାଣି ରୀତି ନୀତି

ମଣିଷର ହୃଦୟରୁ ହଜିଯାଏ ସୁବିଶ୍ୱ।ସ

ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ସଦ୍ଭାବ ସ°ପ୍ରୀତି ।

ଯେସନ କୀଟ ପତଙ୍ଗ କରିଥାନ୍ତି ମତିଭ୍ରମ

ବୁଝନ୍ତିନି ପ୍ରକୃତି ସ୍ୱଭାବ

ହୋଇ ଅତିଷ୍ଠ ଆକୃଷ୍ଟ ଝାସିଥାନ୍ତି ନିଜ ପ୍ରାଣ

ଦେଖିଦେଲେ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଆଲୋକ ।

ଆଧୁନିକ ଶିକ୍ଷା ନାମେ ଅଜ୍ଞାନତା ଅନ୍ଧକାରେ

ହରାଉଛି ମଣିଷ ବିବେକ

ସ୍ୱାର୍ଥ ସୁଖ ଅହଙ୍କାରେ ଧାଉ°ଛି ସେ ଅବିରତେ

ଲକ୍ଷ୍ୟହୀନ ପଥ ଅନିଶ୍ଚିତ ।

କର୍ମ ସୁକର୍ତ୍ତବ୍ୟ ନିଷ୍ଠା ଉତ୍ତମ ଚରିତ୍ରବତ୍ତା

ମାନବୀୟ ଉତ୍ତରଦାୟୀତ୍ୱ

ହଜିଯାଏ ଗୁଣାଦର୍ଶ ସାଧନା ଦୀକ୍ଷା ଉତ୍କର୍ଷ

ଯନ୍ତ୍ର ଦାସ ଉତ୍କଟ ପଶୁତ୍ୱ ।

ବଢୁଅଛି ଦିନୁଦିନ ଜରା ଅନାଥ ଆଶ୍ରମ

ଛାଡ଼ପତ୍ର ବିବାହ ବିଚ୍ଛେଦ

ଖଣ୍ଟ ହୁଏ ମହାଜନ ଦୁଷ୍ଟ ପାଳେ ପ୍ରଜାଜନ

ସାଧୁମାନେ ଗଣନ୍ତି ପ୍ରମାଦ ।

ବଢ଼ି ଯାଏ ଅପରାଧ ବଳାତ୍କାର ଲୁଟପାଟ

ଯୈ।ନ ବ୍ୟଭିଚାର ନରହତ୍ୟା

ଦୁର୍ବିସହ ବୋଧହୁଏ ଜର୍ଜରେ ଜୀବନ ଜ୍ୱାଳା

କି°କର୍ତ୍ତବ୍ୟେ ନଇଁ ଯାଏ ମଥା ।