ନିଖୋଜ
ନିଖୋଜ
ସନ୍ଧ୍ୟା ହେଲା ମୁଁ ଘରକୁ ଫେରୁଥିଲି
ବସ୍ ଷ୍ଟାଣ୍ଡ ପାଖ ଗାନ୍ଧୀ ଛକ ଗଳି
ସିଉଳି ଲଗା କାନ୍ଥରେ ପୋଷ୍ଟର ଦେଖି ଡରିଗଲି
ସେ ଚେହେରା ନା ମୋର ନା ଆପଣାର
ଆଶାର ରଙ୍ଗରେ ଚାହିଁ ଥିବା ଚେହେରା
ସେ କାହାରି ଆଉ କିଏ ତାର ଅପେକ୍ଷାରେ ଥିବା ଚେହେରା
ରାତିର ଅନ୍ଧାରରେ ଝଡ଼ି ପଡ଼ୁଥିବା କିଛି ତାରା
ଠିକଣା ଭୁଲି ଉଡ଼ି ବୁଲୁଥିବା କିଛି ପାରା
ଅଜଣା ଗଳିରେ ଘୁରି ବୁଲୁଥିବା ସେ ପଥିକ
ଭଉଁରୀ ଜଳରେ ବୁଡ଼ି ମରୁଥିବା ସେ ନାବିକ
ଚେହେରା ଯିଏ ଓଡ଼ିଶାର ଗଳିରେ ଦିଲ୍ଲୀ ଖୋଜୁଛି
ଚେହେରା ଯିଏ ମନ୍ଦିର ପାଖରେ ବାହାପାଟ ପିନ୍ଧି କାନ୍ଦୁଛି
ଚେହେରା ଯିଏ ଟ୍ରାଫିକ ପାଖରେ ସୁଟ ବୁଟ୍ ପିନ୍ଧି ମାଗୁଛି
ଏଇ କାହାଣୀ ତାର ଯାହାର ନିଖୋଜ ପୋଷ୍ଟର ଲାଗିଛି
ଏମିତି ହିଁ ମୁଁ ଅଣଦେଖା କରିଦିଏ କାନ୍ଥରେ ଥିବା ପୋଷ୍ଟରକୁ
ନିଜର ନହେଲେ ବି କ, ଖ, ଗ,ଘ ନାମ ଧାରି ଚେହେରା କୁ
ମାଆ ତା ପୁଅର ଫେରିବା ବାଟକୁ ଚାହିଁଛି
ବାପା ଝିଅର କଲେଜ୍ ଫେରା ବାଟକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି
କାହା ଘରୁ ଭାତ ହଜିଯାଇଛି
କାହାର ସାହାରା ଭାଙ୍ଗିଛି
କେହି ଜଣେ ବିଳାପ କରୁଛି
କିଏ ଭିତରୁ ମରିସାରିଛି
ଝିଅ କାହା ସହ ପଳେଇଲା କି କିଏ ଉଠେଇନେଲା
ଟଙ୍କାର ଲୋଭ ନା ଶରୀରର
ସମାଜ ବୁଝୁନି ବାପାଙ୍କୁ ଅପମାନ ଦେଇ ଚାଲିଛି
ଆମ ଭଳି କିଛି ଚେହେରା ନିତି ଭିଡ଼ରେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହେଉଛି
ନାଆ, ଫୋଟ,ତଳେ ନମ୍ୱର୍ ଲେଖା ଅଛି
ଆଉ କଲ୍ ଅପେକ୍ଷାରେ ଏବେ ବି କେହି ଜଣେ ବସିଛି
ହଁ ନିଜର କେହି ହଜିନାହାନ୍ତି
ନା ମୁଁ କାହାକୁ ଖୋଜୁଛି
ହେଲେ ସବୁ ମଣିଷର କେହି ତ ଚିରଦିନ ଲାଗି ଯାଇଛି
ଆଶାକରେ ସେ ଦୁଃଖକୁ ବୁଝିବ
ପୋଷ୍ଟର ରେ ଲେଖା ଥିବା ନମ୍ୱର୍ ଟିପି ରଖି
ସେ ଚେହେରାକୁ ଟିକେ ଧ୍ୟାନଦେଇ ଖୋଜିବ
ହୁଏତ ତୁମେ ହିଁ ଖୋଜିଦେଇ ପାରିବ
ମୋର କ,ଖ,ଗ ଆଉ ଘ କୁ
ପୋଷ୍ଟରରେ ଲାଗିଥିବା କିଛି ନିଖୋଜ ଚେହେରାକୁ।