ନିଖୋଜ

ସଭିଙ୍କୁ ଖୁସି କରିବାକୁ ଯାଇ

ମୁଁ ହଜାଇ ଦେଇଛି ଆପଣାର ସତ୍ତା

ସବୁରି କଥାକୁ ଶୁଣି ଶୁଣି

ଭୁଲି ତ ଯାଇଛି ନିଜର ପତ୍ତା ।

କେହି ବି କେବେ ଜାଣିବାକୁ

ଚାହିଁ ନାହିଁ ମୋ ମନ ଗହନର କଥା

ନାହିଁ ତ କାହାର ସମୟ ବୁଝିବାକୁ

ବାରେ ମୋର ତମାମ ବ୍ଯଥା ।

ସଭିଏଁ ଶୁଣାନ୍ତି ଶୁଷ୍କ ନିରସ ପ୍ରବଚନ

ଦେଖାଇ ହୁଅନ୍ତି ଆପଣାର ଗୁରୁ ଜ୍ଞାନ

କେହି ତ କହେନି ଦୁଃଖର କାରଣ

ନିବୃତ୍ତିର ଉପାୟ ନିର୍ମୂଳନ ନିରାକରଣ ।

ସଂସାର ଭିତରେ କରିଛି ଯେ ଘର

କାହାକୁ ଅବା ମୁଁ କରିପାରେ ପର

କରିବାକୁ ଯାଇ ସବୁରି ସନ୍ତୋଷ ବିଧାନ

ଲୁପ୍ତପ୍ରାୟ ମୋହରି ସମସ୍ତ ସାଧନ ।

ଯାହା ଟିକେ ବଞ୍ଚିରହିଛି ମୋହରି ଅସ୍ତିତ୍ବ

ସିଏ ବି ବିଷମ ବିଷୟା ଜଞ୍ଜାଳେ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ

ଅନ୍ତରାତ୍ମା ତ କେବେ ଠାରୁ ହୋଇଛି ନିଖୋଜ

ସଭିଏଁ ତ ଜୀଉଁଛନ୍ତି ମୁହିଁ ବି ଅଛି ଜୀବିତ ।