ନିଜକୁ ପ୍ରଶ୍ନ

          

ଛନ ଛନ ହୋଇ ସେହି ଝିଅଟି

ଦୁଆର ବନ୍ଧର ଆଢୁଆଳରୁ

ଛପି ଛପି ଚାହେଁ ଲାଜୁଆ ଆଖିରେ

ବାଦଲ କୋଳରେ ଅଧା ଜହ୍ନଟି ,

କେବେ ଦେଖାଦିଏ କେବେ ଛପି ଯାଏ

କାହିଁକି ଏ ମନ ହୁଅଇ ଘାଣ୍ଟି  ?

ଚାଲି ଯାଉଥାଏ ପାଖକୁ ନ ଆସେ

ଝନ ଝନ ହୁଏ ତା ପାଦ ପାଉଁଜି ,

ଏ ମନଟା କାହିଁ କନ କନ ହୁଏ

କଥା କହିବାକୁ ତା ପାଖେ ପହୁଁଚି  ?

ଆଖିର ଇସାରା ମାଦକତା ଭରା 

ମନେ ବ୍ୟାକୁଳତା ଆଣେ କାହିଁକି ?

ତା ହାତରେ ହାତ ରଖି ପାଶେ ବସି

ମନ ଖୋଲି କଥା ହେବା ପାଇଁକି ?

ଏଇଟା କି ପ୍ରେମର ପ୍ରଥମ ଭାଷା 

ଆଖିର ଇସାରା ମୁରୁକି ହସା

ହାତର ସ୍ପର୍ଶରେ ଲାଜକୁଳୀ ଲତା 

କାହିଁକି ଝାଉଁଳି

ପଢିବାକୁ ବ୍ୟଗ୍ର ପ୍ରେମ ଚାଳିଶା  ?

    

ଶିଶୁର ବେଦନା ଆକୁଳତା ଭାବ

ଦୂର ହୋଇଯାଏ ମାଆର କୋଳେ

ମାଆ କୋଳେ ଥାଏ କିବା ସ୍ପରଶ ?

ମାଆର ଡାକରେ ସ୍ନେହ ଭରିଯାଏ

ମାଆ ହାତେ ଖାଇ ତୃପ୍ତି ଆସିଯାଏ 

ମାଆ ଆଲିଙ୍ଗନେ ମନ କିଆଁ ହରସ  ?

   

ପ୍ରିୟା ଆଲିଙ୍ଗନେ କି ଥାଏ ସୁଖ

ମାଆ ବାପା ସବୁ ଲାଗନ୍ତି ବିଷ

ବାପ ମାଆ ତ୍ୟାଗି ବିଚାରା ପ୍ରେମିକ 

ପ୍ରେମିକା ପଛରେ କାହିଁକି ଧାଏଁ ?

ସେ ପ୍ରେମ ଡୋରିର ତାକତ ନ ଜାଣି 

ଘରଦ୍ଵାର ଛାଡି ବାଉଳା ହୁଏ  ।

    

ମଣିଷ ଜୀବନ ପାଣି ଫୋଟକା

ଏବେ ଅଛି ଏବେ ନ ଥିବ ଦେଖା 

ତଥାପି ସଂସାର ଆମେ ଗଢିବା 

ସଂପର୍କର ମାୟା ଜାଲରେ ଫଶି 

ଧନ ଅର୍ଜନରେ ଲାଗି ପଡିବା,

କାହିଁକି ମନରେ ଆସଇ ଲୋଭ ?

ମୋର ମୋର କହି ସବୁ ସାଉଁଟିବା 

ଯିବାବେଳେ ସବୁ ଛାଡି ତ ଯିବା 

    

ଭଲ ମନ୍ଦ ପାପ ପୁଣ୍ୟକୁ ଜାଣି 

ଖରାପ ବାଟରେ କାହିଁକି ଯାଇ

ମାନବତାର ହତ୍ୟା କଲୁଣି ,

କାହିଁକି ମାନବ ସଂପର୍କ ପାଶୋରି

ଅମାନୁଷିକତା ଆଚରଣ କରି

ଦୟା କ୍ଷମା ଗୁଣ ଭୁଲି ଗଲୁଣି ?