ହେ ଦେବୀ ନାରୀ ଶକ୍ତି

ଆମେ ଫୁଲେଇ ନଦୀର ଝରଣା,

ଭବ ସାଗରରେ ସ୍ରୋତ କରୁଣା ।

ରଙ୍ଗିନୀ ସୁମନ ଭରା ଉଦ୍ୟାନ ,

ଆମେ ସୁରଭି ଶୀତଳ ପବନ  ।

ପାଶେ ବହିଗଲେ କୁଳୁ କୁଳୁରେ ,

ଧୋଇ ଦୁଃଖକୁ ଭସାଉ ସାଗରେ ।

ଆମେ ପ୍ରୀତି ଚିରସ୍ରୋତା ନିର୍ଝର ,

ପ୍ରେମ ଜାହ୍ନବୀ ଓ ଦମ୍ଭ ପାହାଡ ।

ସ୍ନେହ ମମତାର ରଜ୍ଜୁ ଅତୁଟ ,

ଶାନ୍ତ କରୁ ଆମେ ମନ ଅଝଟ ।

ଯେବେ ସମାଜ ଦିଅଇ ଲାଞ୍ଛନା ,

ଆମେ ବାଇଢଙ୍କ ଲତା ଅରଣା ।

ନାରୀ ଜାତିକୁ ଯେ ଦିଏ ଯାତନା,

ଅମଣିଷ ସେ ଅଟେ ହୀନମନା ।

ପାପ କର୍ମରୁ ଭୋଗିବ ଯନ୍ତ୍ରଣା ,

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରେ ନର୍କ ଯାତନା। 

ଆମେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ, ସରସ୍ଵତୀ, ସାବିତ୍ରୀ,

କେବେ ମାୟାବିନୀ କେବେ ପାର୍ବତୀ ।

ଦେବୀ ଦୁର୍ଗା ଦୁର୍ଗତି ନାଶିନୀ,

ପାପେ ଭାରି ହୁଏ ଯେବେ ମେଦିନୀ ।

ଶ୍ରଦ୍ଧା ସୁମନ ଅର୍ପଣେ ପୂଜିଲେ,

ନାରୀ ଅବଳା ନ ଭାବି ଭଜିଲେ ।

ସର୍ବ ତ୍ୟାଗୀ ଆମେ ପର ହିତରେ

ପ୍ରାଣ ବିସର୍ଜନେ ବିନା ଦ୍ୱିଧାରେ ।

କନ୍ୟା ଭଗିନୀ ମାଆ ଓ ମାଉସୀ,

ଜାୟା ବଡମା ଖୁଡୀ ଓ ପିଉସୀ ।

ଆମେ ବହୁରୂପେ ଦେଇ ଦର୍ଶନ ,

ସୁଖ ଶାନ୍ତିରେ ସମାଜ ମଣ୍ଡନ ।

ଆମ ବିନା ଏ ସଂସାର ନରକ,

ନାରୀ ପୁରୁଷ ମଧ୍ୟେ କି ଫରକ ।

ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କର ପ୍ରାଣ ବଲ୍ଲଭ ,

ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କର ଗର୍ବ ଗୌରବ ।

ଦୁହେଁ ଜୀବ ସତ୍ତାର ସୌରଭ,

ନାରୀ ପୁରୁଷ ସୃଷ୍ଟିର ବିଭବ ।

ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତୀ ଆମେ ହୃଦଚନ୍ଦନ ,

ମାତୃ ଜାତିର କର ହେ ସମ୍ମାନ ।

ମୂର୍ତ୍ତି ପୂଜନରେ କିଆଁ ଆସକ୍ତି,

ସ୍ନେହ, ଶ୍ରଦ୍ଧା,ନିର୍ମଳତାରେ ବ୍ରତୀ ।

ନାରୀ ଜାତିରେ ରଖ ହେ ଭକତି, 

ଦେବୀ ନାରାୟଣୀ ନାରୀ ଶକତି ।

ଦୁର୍ଗା ମା ହେବେ ତେବେ ପ୍ରସନ୍ନ ,

ସୁସ୍ଥ ସମାଜ ହୋଇବ ଗଠନ ।